تمامیت‌خواهی

تمامیّت‌خواهی، یا توتالیتاریسم (به فرانسوی: totalitarisme) اصطلاحی در علوم سیاسی و توصیف‌گر نوعی از حکومت است که معمولاً دارای این شش ویژگی است: یک ایدئولوژی کلّی، یک سیستم تک‌حزبی متعهّد به آن ایدئولوژی کلّی که معمولاً توسط یک نفر رهبری می‌شود، دارای پلیس مخفی گسترده، انحصار در سلاح‌های مورد استفاده، انحصار وسایل ارتباط جمعی، انحصار اقتصادی که ممکن است لزوماً و به‌طور مستقیم توسّط حزب صورت نگیرد.^[۱]

این نوع حکومتی به نوبهٔ خود به گونه‌های مختلفی تقسیم می‌شود که از جمله می‌توان به خودکامگی، استبداد، جبّاریّت، حکومت مطلقه، یکّه‌سالاری و … اشاره نمود. نمونه‌هایی چون نازیسم، فاشیسم، لنینیسم و … در حقیقت زیرگونه‌های این‌گونه‌های حکومتی است.^[۲]

[[پروندflag of north korea.svg |بندانگشتی|[[کره شمالی] یکی از حکومت‌های تمامیت‌خواه فعلی و معروف‌ترین نظام تمامیت‌خواه قرن بیست و یکم محسوب می شود]]

اتحاد جماهیر شوروی نیز یکی از نظام‌های تمامیت‌خواه در کنار آلمان نازی بود و مطابق گزارش سال ۲۰۱۵ خانه آزادی و گزارشگران بدون مرز بیشتر کشورهای خارج شده از اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی مانند جمهوری آذربایجان همچنان در خفقان مطبوعاتی و نبود آزادی به سر می‌برند.^[۳]^[۴]^[۵]

در این نوع حکومت‌ها دولت تقریباً بر تمام شئون زندگی عمومی و رفتارهای خصوصی شهروندان نظارت و کنترل دارد. به تعریف سیاست‌دانان برجسته، یک دولتِ تمامیّت‌خواه می‌کوشد تا همهٔ جمعیّتِ زیر دستِ خود را برای تحقّق بخشیدن به اهدافِ دولتی، بسیج کند و فعالیّت‌هایی که همسو با این اهداف نباشند (مانند تشکیل اتّحادیه‌های کارگری، نهادهای مذهبی تأییدنشده از سوی دولت یا احزاب سیاسی مخالف)، تحمّل نمی‌شوند. افلاطون در کتاب جمهوری، حکومت تمامیّت‌خواه را از بهترین انواع حکومت دانسته‌است. استالین واژهٔ تمامیّت‌خواه را برای توصیف حکومتش به کار برد. حکومت‌های استالین (در شوروی)^[۶]، هیتلر (در آلمان)، پولپوت (در کامبوج) و سلسله کیم]] (در کره شمالی) از مهم‌ترین نمونه‌های تمامیّت‌خواهی هستند. از دیگر موارد می‌توان به حکومت [[عراق بعثی|]عراق در زمان صدام] اشاره .{{}[[پرونده:Flag of the Soviet Union.svg|بندانگشتی|[[پروندflag of north korea.svg |بندانگشتی|[[کره شمالی] یکی از حکومت‌های تمامیت‌خواه فعلی و معروف‌ترین نظام تمامیت‌خواه قرن بیست و یکم محسوب می شود]]

اتحاد جماهیر شوروی نیز یکی از نظام‌های تمامیت‌خواه در کنار آلمان نازی بود و مطابق گزارش سال ۲۰۱۵ خانه آزادی و گزارشگران بدون مرز بیشتر کشورهای خارج شده از اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی مانند جمهوری آذربایجان همچنان در خفقان مطبوعاتی و نبود آزادی به سر می‌برند.^[۷]^[۸]^[۹]

در این نوع حکومت‌ها دولت تقریباً بر تمام شئون زندگی عمومی و رفتارهای خصوصی شهروندان نظارت و کنترل دارد. به تعریف سیاست‌دانان برجسته، یک دولتِ تمامیّت‌خواه می‌کوشد تا همهٔ جمعیّتِ زیر دستِ خود را برای تحقّق بخشیدن به اهدافِ دولتی، بسیج کند و فعالیّت‌هایی که همسو با این اهداف نباشند (مانند تشکیل اتّحادیه‌های کارگری، نهادهای مذهبی تأییدنشده از سوی دولت یا احزاب سیاسی مخالف)، تحمّل نمی‌شوند. افلاطون در کتاب جمهوری، حکومت تمامیّت‌خواه را از بهترین انواع حکومت دانسته‌است. استالین واژهٔ تمامیّت‌خواه را برای توصیف حکومتش به کار برد. حکومت‌های استالین (در شوروی)^[۱۰]، هیتلر (در آلمان)، پولپوت (در کامبوج) و سلسله کیم]] نیز یکی از نظام‌های تمامیت‌خواه در کنار آلمان نازی بود و مطابق گزارش سال ۲۰۱۵ و بیشتر از مانند همچنان در خفقان مطبوعاتی و نبود آزادی به سر می‌برند.^[۱۱]^[۱۲]^[۱۳]|پروندflag of north korea.svg ]]^[۱۴] (در کره شمالی) از مهم‌ترین نمونه‌های تمامیّت‌خواهی هستند. از دیگر موارد می‌توان به حکومت جمهوری اسلامی ایران اشاره .

محتویات

تعریفویرایش

نظامی سیاسی که در آن، حکومت تقریباً تمام جنبه‌های زندگی عمومی و خصوصی افراد را کنترل می‌کند. رژیم‌های توتالیتر، اغلب استقرار و حفظ قدرت سیاسی را از طریق استفاده از یک ایدئولوژی فراگیر رسمی و تبلیغات فراوان حکومتی از راه رسانه‌هایی که عمدهٔ آن‌ها در انحصار دولت است، برقراری کیش شخصیت (مقدّس کردن یک نفر در رأس حکومت)، محدود کردن و ممانعت از بحث آزاد و نقد حاکمیّت، استفاده از فضای سانسور و استفاده از تاکتیک‌های ایجاد رعب، محقّق می‌سازند.

علایم تشخیص یک حکومت توتالیتر^[۱۵]ویرایش

بسته شدن روزنامه‌های منتقد حکومت
وجود سانسور شدید در تمام ابعاد، از جمله اطّلاعات، رسانه‌ها، اینترنت، مطبوعات و کتب
زندانی شدن افرادی که از حکومت انتقاد می‌کنند
پناهندگان سیاسی فراوان در کشورهای دیگر
اقتصاد بستهٔ دولت مدار
وجود رهبری مقتدر و اغلب کاریزماتیک در رأس حکومت
شخصیت‌پرستی (کیش شخصیت)
وجود ایدئولوژی فراگیر رسمی و حکومتی که همه‌چیز با آن سنجیده می‌شود
سرکوب شدن حقوق اقلیّت‌های سیاسی، مذهبی و قومی
قرار داشتن انحصار رسانه‌های فراگیر، از جمله رادیو و تلویزیون، در اختیار دولت و نبودِ رادیو و تلویزیون خصوصی
دولتی بودن تمام نظام‌های ارتباطی، از جمله پُست، تلفن و اینترنت
مقدّس‌شماری آرمان‌های رسمی حاکمیّت
برخورد سخت‌گیرانه و بی‌رحمانه با مخالفان حکومت
محدود شدن آزادی‌های فردی، به‌ویژه، آزادیِ بیان

جستارهای وابستهویرایش

حکومت پلیسی

منابعویرایش

ویکی‌پدیای انگلیسی، نسخهٔ ۲۲ ژانویه ۲۰۰۷.

↑ Birnbaum, ‎Pierre. States and collective action: the European experience. Cambridge University Press, 1988. 129. ISBN 9780521325486.
↑ Abbas Milani. «In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content». Journal of Democracy. 2005. بازبینی‌شده در 9 اوت 2015.
↑ «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)
↑ «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)
↑ «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.
↑ Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)
↑ Totalitarianism - Charles' George Orwell Links

کتاب‌شناسیویرایش

توتالیتاریسم، هانا آرنت، ترجمهٔ محسن ثلاثی، تهران: نشر ثالث ۱۳۸۸

پیوند به بیرونویرایش

آغاز و پایان توتالیتاریسم

این یک مقالهٔ خرد پیرامون سیاست است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Birnbaum, ‎Pierre. States and collective action: the European experience. Cambridge University Press, 1988. 129. ISBN 9780521325486.

[2] Abbas Milani. «In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content». Journal of Democracy. 2005. بازبینی‌شده در 9 اوت 2015.

[3] «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[4] «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[5] «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[6] Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)

[7] «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[8] «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[9] «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[10] Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)

[11] «Freedom in the World 2015». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[12] «Discarding Democracy: A Return to the Iron Fist». Freedom House. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[13] «World Press Freedom Index 2015: decline on all fronts». Reporters Without Borders، 12 فوریه 2015. بازبینی‌شده در 17 ژوئیه 2015.

[14] Jafarzade, Alireza (2007). The Iran threat:President Ahmadinejad and the Coming Nuclear Crisis (in English). PALGRAVE MACMILLAN. pp. 52–53. ISBN 978–1–4039–7664–2 Check |isbn= value: invalid character (help). Khomeini’s totalitarian style had also surfaced earlier, during the debate about what sort of government Iran would install. On March 30 and 31, 1979,Iranians voted on a public referendum about the future of their country. Khome- ini had narrowed the choice to one option: replace the monarchy with an Islamic republic, yes or no. Other parties had argued for a more open referendum offer- ing Iranians the choice of an “Islamic” republic, or a “democratic” republic, or simply a “republic,” but Khomeini refused. Four weeks before the vote he told a crowd that “democratic” was a western concept and inimical to Islam: “What the nation wants is an Islamic republic: not just a republic, not a democratic republic, not a democratic Islamic republic. Do not use this term, ‘democratic. ’ That is the Western style. line feed character in |quote= at position 75 (help)

[15] Totalitarianism - Charles' George Orwell Links

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

β