پهپاد رزمی
پرندهٔ هدایت‌پذیر از دور رزمی به‌اختصار: پَهپاد رزمی (انگلیسی: Unmanned combat aerial vehicle) گونه‌ای از پهپاد است که برای عملیات اطلاعات، نظارت، شناسایی و یافتن هدف به‌کار می‌رود و همچنین می‌تواند مهمات هواگرد نظامی از جمله بمب‌ها، موشک‌های متعارف و هدایت‌شونده ضدتانک برای استفاده در حمله پهپادی حمل کند.[۱][۲][۳] این پهپادها معمولاً همزمان با عملیات، در کنترل کاربر انسانی با سطوح مختلف عملکرد خودکار هستند.[۴] پهپادهای رزمی برخلاف پهپادهای مراقبت و شناسایی، هم برای حملات پهپادی و هم برای شناسایی میدان نبرد استفاده می‌شوند.
پهپادهای رزمی خلبان انسانی ندارند.[۵] چون‌که کاربر پهپاد را با سامانهٔ راه دور هدایت می‌کند؛ نیازی به تجهیزات لازم برای خلبان انسانی نیست، در نتیجه وزنی کمتر و اندازه‌ای کوچکتر از هواپیمای باسرنشین دارد. برخی کشورها پهپادهای عملیاتی داخلی دارند و بسیاری دیگر پهپادهای رزمی یا شناسایی خریده‌اند یا در حال توسعه آنها هستند.[۶]
فهرستویرایش
جدول زیر شامل تعدادی از پهپادهای رزمی کنونی است؛
| کشور | سازنده | هواگرد | زمان آغاز تولید |
|---|---|---|---|
| ایالات متحده آمریکا | جنرال اتمیکس | اِم کیو-۱ پرداتور | ۱۳۷۴ خ - ۱۹۹۵ م |
| آمریکا | جنرال اتمیکس | ام‌کیو-۹ ریپر | ۱۳۸۶ خ - ۲۰۰۷ م |
| آمریکا | جنرال اتمیکس | ام‌کیو-۱سی گری ایگل | ۱۳۸۸ خ - ۲۰۰۹ م |
| چین | چنگدو | وینگ لونگ ۱ | ۱۳۹۰ خ - ۲۰۱۱ م |
| چین | چنگدو | وینگ لونگ ۱۰ | ۱۳۹۵ خ - ۲۰۱۶ م |
| چین | چنگدو | وینگ لونگ ۲ | ۱۳۹۶ خ - ۲۰۱۷ م |
| چین | هانگدو | جی جِی۱۱ | ۱۳۹۲ خ - ۲۰۱۳ م |
| ترکیه | صنایع هوافضای ترکیه | تای آنکا | ۱۳۸۹ خ - ۲۰۱۰ م |
| ترکیه | بیرقدار | بیرقدار تی‌بی۲ | ۱۳۹۳ خ - ۲۰۱۴ م |
| ترکیه | صنایع هوافضای ترکیه | تای آکسونغور | ۱۳۹۸ خ - ۲۰۱۹ م |
| ترکیه | بیرقدار | بیرقدار آکینجی | ۱۴۰۰ خ - ۲۰۲۱ م |
| پاکستان | نِسکوم | بُراق | ۱۳۸۸ خ - ۲۰۰۹ م |
| پاکستان | جی-آی-دی-اس | شاهپر۲ | ۱۴۰۰ خ - ۲۰۲۱ م |
| ایران | هِسا | شاهد ۱۲۹ | ۱۳۹۱ خ - ۲۰۱۲ م |
| ایران | صنایع هوایی ایران | مهاجر-۶ | ۱۳۹۷ خ - ۲۰۱۸ م |
| روسیه | گروه کرونشتات | اُریون | ۱۳۹۹ خ - ۲۰۲۰ م |
پهپادهایی مانند ایتان اسرائیلی، کاسک‌رینبو چینی و حماسه ایرانی هم توانایی‌های رزمی دارند. کشورهای مختلف مانند هند، بریتانیا، استرالیا، آمریکا و روسیه در حال تولید پهپادهای آینده ارتش‌های خود هستند.
منابعویرایش
- ↑ Austin, Reg (2010). Unmanned aircraft systems : UAVs design, development and deployment (به انگلیسی). Chichester: Wiley. ISBN 978-0-470-05819-0.
- ↑ "Drone warfare: The death of precision". Bulletin of the Atomic Scientists (به انگلیسی). 2017-05-11. Archived from the original on 2017-10-11. Retrieved 2017-07-22.
- ↑ Kennedy, Caroline; Rogers, James I. (2015-02-17). "Virtuous drones?". The International Journal of Human Rights. 19 (2): 211–227. doi:10.1080/13642987.2014.991217. ISSN 1364-2987. S2CID 219639786.
- ↑ "The Simulation of the Human-Machine Partnership in UCAV Operation" (PDF). College of Aeronautics, Northwestern Polytechnical University, Xi'an 710072, China. Archived (PDF) from the original on 2017-08-05. Retrieved 7 February 2013.
- ↑ Dowd, Alan. "Drone wars: risks and warnings". Retrieved 4 March 2014.
- ↑ The number of countries that are manufacturing armed drones varies by source. See for example:
- International Institute for Strategic Studies (IISS) (14 February 2018). "The Military Balance 2018". The Military Balance (به انگلیسی). Routledge. 118: 21., listing the United States, Israel, China, Turkey, and Iran
- Peter Bergen; David Sterman; Alyssa Sims; Albert Ford; Christopher Mellon. "Who Has What: Countries Developing Armed Drones". International Security Program (به انگلیسی). New America. Archived from the original on 2018-04-17. Retrieved 2018-11-14., listing the United States, Sweden, South Africa, France, Spain, Italy, Greece, Switzerland, the UK, Russia, Ukraine, Turkey, Georgia, Israel, Jordan, Iran, the UAE, Saudi Arabia, India, Pakistan, North Korea, South Korea, China, Taiwan and Australia
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Unmanned combat aerial vehicle». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۱ مارس ۲۰۲۰.