لیبی
این مقاله نیازمند بهروزرسانی است. |
لیبی (به عربی: ليبيا) با نام رسمی دولت لیبی، کشوری در آفریقای شمالی واقع در جنوب دریای مدیترانه است. لیبی از شرق با مصر، از جنوب شرقی با سودان، از جنوب با کشورهای چاد و نیجر، از غرب با الجزایر و از شمال غربی با تونس مرز مشترک دارد و از سوی شمال به دریای مدیترانه پیوند می‌خورد، که خط ساحلی به طول ۱٬۷۷۰ کیلومتر دارد. پایتخت و بزرگترین شهر لیبی، شهر طِرابلُس است که ۱٫۷ میلیون نفر از جمعیت کشور لیبی در آن‌جا زندگی می‌کنند. زبان رسمی لیبی، عربی و واحد پول آن، دینار لیبی است. کشور لیبی با مساحت ۱٬۷۵۹٬۵۴۱ کیلومتر مربع، هفدهمین کشور پهناور جهان و چهارمین کشور پهناور آفریقا و با جمعیت ۶٫۹۱۲٫۷۰۱ نفر ۱۰۴امین کشور پرجمعیت در جهان است.[۲] پیرامون ۹۰ درصد از سرزمین لیبی را بیابان و صحراهای بی آب و علف پوشانده‌است. مناطق نسبتاً سرسبز لیبی در کناره‌های دریای مدیترانه قرار دارد. هیچ رودخانه دائمی در خاک لیبی وجود ندارد و تنها ۲ درصد خاک آن کاربرد کشاورزی دارد. بخش عمدهٔ مواد غذایی مورد نیاز مردم لیبی از خارج وارد می‌شود.[۵] لیبی از دید تراکم جمعیت یکی از کم‌تراکم‌ترین کشورهای دنیاست. مساحت لیبی اندکی بزرگ‌تر از ایران است، ولی جمعیت آن کمتر از یک دهم ایران است. ۹۰ درصد از جمعیت ۶٫۹ میلیون نفری این کشور در باریکه‌ای از کناره‌های مدیترانه‌ای این کشور زندگی می‌کنند و در مناطق دیگر تنها قبیله‌های بیابانگرد (بدوی) روزگار می‌گذرانند.[۵]
دولت لیبی | |
|---|---|
.svg) | |
| پایتخت و بزرگترین شهر | طرابلس[۱]
۳۲°۵۲′ شمالی ۱۳°۱۱′ شرقی / ۳۲٫۸۶۷°شمالی ۱۳٫۱۸۳°شرقی |
| زبان(های) رسمی | زبان عربی[b] |
| زبان گفتاری | |
| زبان‌های کاربردی | |
| گروه‌های قومی |
|
| دین(ها) | ۹۷٪ اسلام (دین رسمی) ۲٫۷٪ مسیحیت ۰٫۳٪ سایر باورها |
| نام(های) اهلیت | لیبیایی |
| حکومت | حکومت متمرکز دولت موقت |
| محمد منفی | |
| عبدالحمید دبیبه | |
| قوه مقننه | مجلس نمایندگان |
| تاریخ لیبی | |
• استقلال از ایتالیا | ۱۰ فوریه ۱۹۴۷ |
• تأسیس پادشاهی لیبی | ۲۴ دسامبر ۱۹۵۱ |
| ۱ سپتامبر ۱۹۶۹ | |
• جمهوری عربی سوسیالیستی خلق لیبی | ۱۹ نوامبر ۱۹۷۷ |
| ۱۷ فوریه ۲۰۱۱ | |
| مساحت | |
• کل | ۱٬۷۵۹٬۵۴۱ کیلومتر مربع (۶۷۹٬۳۶۳ مایل مربع) (۱۶اُم) |
| جمعیت | |
• برآورد سال ۲۰۲۱ | ۶٬۹۹۲٬۷۰۱[۲] (۱۰۴اُم) |
• سرشماری ۲۰۰۶ | ۵٬۶۷۰٬۶۸۸ |
• تراکم | ۳٫۷۴ بر کیلومتر مربع (۹٫۷ بر مایل مربع) (۲۱۸ام) |
| تولید ناخالص داخلی (GDP) برابری قدرت خرید (PPP) | برآورد ۲۰۲۰ |
• کل | ۳۱٬۵۳۱ میلیارد دلار[۳] (۹۴اُم) |
• سرانه | ۴٬۷۴۶ دلار[۳] (۱۲۱اُم) |
| تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی) | برآورد ۲۰۲۰ |
• کل | ۲۱٬۸۰۵ میلیارد دلار[۳] (۹۰اُم) |
• سرانه | ۳٬۲۸۲ دلار[۳] (۱۴۶اُم) |
| شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۸) |  ۰٫۷۰۸[۴]۱۱۰ام |
| واحد پول | دینار لیبی (LYD) |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی+۲ (زمان اروپای شرقی) |
| جهت رانندگی | راست |
| پیش‌شماره تلفنی | +218 |
| کد ایزو ۳۱۶۶ | LY |
| دامنه سطح‌بالا | .ly لیبیا. |
| |
.svg)
لیبی به‌طور سنّتی به سه منطقه و بخش اصلی به نام‌های «اقلیم طرابلس»، «فزّان» و «بَرقه» تقسیم می‌شود که این سه منطقه در زبان‌های غربی به ترتیب Tripolitania و Fezzan و Cyrenaica نامیده می‌شوند.
کشور لیبی یکی از ۱۰ کشور اصلی صادرکننده نفت در جهان است و تولید ناخالص ملی سرانه آن جزو بالاترین‌ها در آفریقا است.[۶]
لیبی با عنوان «پادشاهی لیبی» در سال ۱۹۵۱ به استقلال رسید و از سال ۱۹۶۹ تا سال ۲۰۱۱ توسط معمر قذافی که با انجام یک کودتای نظامی بر سر کار آمد رهبری شد. با بروز جنگ داخلی که شاید یکی از مهم‌ترین دلیل این جنگ منابع نفتی زیاد است؛ در سال ۲۰۱۱ و پیروزی نسبی مخالفان قذافی، بخش عظیمی از لیبی در کنترل شورای ملی انتقالی اداره می‌شد. کرسی لیبی در سازمان ملل از تاریخ ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۱ به نماینده شورای ملی انتقالی سپرده شده‌است.[۷][۸]
در بهمن ماه ۱۳۸۹ اعتراضات گسترده‌ای در لیبی علیه حکومت معمر قذافی آغاز شد که در نتیجه به مرور بخش‌های مختلفی از این کشور از کنترل نیروهای حکومت خارج گردید. با قتل معمر قذافی در ۲۸ مهرماه ۱۳۹۰ حکومتش در این کشور به پایان رسید.
ریشه نام
ویرایشریشه کلمه لیبی به زبان بربری می‌رسد و متون مصری نشان می‌دهد که لیبی به این نام نامگذاری شده است. نام خود را از قبیله بربر لیبو که در غرب رود نیل زندگی می‌کردند گرفته شده است. در زبان یونانی مردان این قبیله را لیبیایی می‌نامیدند و ایالت آنها را لیبی می‌نامیدند، اگرچه این عبارت یا اصطلاح در یونان باستان به همه مناطق اشاره می‌کرد. شمال آفریقا در غرب مصر، نه فقط لیبی.
هنگامی که ایتالیا در ۱۹۱۱ پس از میلاد لیبی را اشغال کرد، آن را آفریقای شمالی ایتالیا نامید و این نام را تا تقسیم منطقه به دو مستعمره در سال ۱۹۲۷ میلادی حفظ کرد. اولین مستعمره برقه ایتالیا یا سیرنائیک ایتالیا نامید و دومین مستعمره طرابلس ایتالیا نام داشت و در سال ۱۹۳۴ پس از میلاد، ایتالیا نام تاریخی قدیمی منطقه، «لیبی» را برای بار دیگر نام رسمی مستعمره انتخاب کرد.[۹]
تاریخ
ویرایش
بخش خاوری لیبی (برقه یا سیرنائیک) در نیمه نخست سده یکم پیش از میلاد زیر فرمانروایی یونانی‌ها درآمد. باختر لیبی یا بخش طرابلس تا ۲۰۰ سال پیش از زایش مسیح بخشی از کشور کارتاژها بود. در سده یکم میلادی هر دو بخش لیبی زیر فرمانروایی امپراتوری روم قرار گرفتند و پس از آن نیز امپراتوری بیزانس (روم شرقی) بر آنها حاکم شد. از نیمه دوم سده هفتم میلادی، کشورگشایی عرب‌ها به لیبی هم رسید و پای اسلام به این کشور هم کشیده شد. دوران حکومت چندین خلافت عربی بر لیبی سرانجام در قرن شانزدهم و با چیرگی امپراتوری عثمانی بر این کشور پایان یافت.[۱۰]
تاریخ معاصر
ویرایشتاریخ معاصر لیبی، بیشتر از جهت جنگ مردم لیبی با اشغالگران ایتالیایی اهمیّت دارد. امپراتوری ایتالیا حکومت لیبی ایتالیا را تأسیس کرد.
در سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲ ایتالیا سیرنائیک و طرابلس را از چنگ امپراتوری عثمانی درآورد و در سال ۱۹۳۴ از این دو بخش مستعمره لیبی ساخته شد. در جریان جنگ جهانی دوم، لیبی یکی از میدان‌های اصلی نبرد متفقین از یک سو و ایتالیا و آلمان از سوی دیگر بود. در سال ۱۹۴۷ ایتالیا از فرمانروایی بر لیبی دست کشید و چهار سال بعد با برپایی حکومت پادشاهی محمد ادریس سنوسی استقلال آن اعلام شد. در سال ۱۹۶۹ شماری از افسران ارتش لیبی به فرماندهی معمر قذافی که در آن زمان ۲۷ سال داشت، پادشاهی ادریس را برانداختند و سپس «جماهیر مردمی سوسیالیستی» در لیبی را برپا ساختند. حکومت قذافی صنایع این کشور را دولتی کرد و در عرصه سیاست خارجی رویکردی ضدغربی و در عین حال دائماً متغیر در پیش گرفت. این تغییر و چرخش‌ها مناسبات لیبی را حتی با شماری از کشورهای عربی نیز تنش‌آلود کرد.
طرابلس پایتخت کشور لیبی است. طرابلس را که در شمال غربی لیبی بر کرانه دریای مدیترانه واقع شده در سده هفتم پیش از میلاد فنیقی‌ها ساخته‌اند. نام طرابلس، گونه عربی‌شده واژه یونانی تریپولی به معنی «سه‌شهر» است.
قیام و شورش سراسری
ویرایشمجموعهای از راهپیمایی‌های خیابانی، اعتراضات و نافرمانی‌های مدنی علیه حکومت لیبی و رهبر آن، معمر قذافی، از ۱۳ ژانویه ۲۰۱۱ میلادی، در کشور لیبی آغاز شد و از روز ۱۷ فوریه ۲۰۱۱، به شکلی گسترده‌تر درآمد و با برخوردهای خونین و خشونت‌آمیز حاکمیت با مردم معترض روبه‌رو شد. شورای امنیت سازمان ملل متحد با تصویب دو قطعنامه، منطقه پروازممنوع در لیبی ایجاد کرد و مجوز حملهٔ هوایی نیروهای ناتو به خاک لیبی علیه دولت قذافی داده شد. سحرگاه ۳۱ مرداد ۱۳۹۰ (۲۲ اوت ۲۰۱۱) مخالفان توانستند وارد طرابلس شوند و در همان روز یکی از دو تلویزیون ملی کشور را تحت کنترل خود بگیرند و تعدادی از نزدیکان معمر قذافی را دستگیر کنند. ساعاتی بعد یکی از پسران قذافی در خیابان‌های طرابلس ظاهر شد و خبر دستگیری خود را تکذیب کرد. سرانجام در ۲۸ مهرماه ۱۳۹۰، شهر سرت آخرین پایگاه معمر قذافی سقوط کرد و معمر قذافی کشته شد. دولت انتقالی اعلام پایان جنگ کرد اما از نیروهای ناتو خواست تا یک ماه دیگر نیز به مأموریت خود ادامه دهند.[۱۱][۱۲][۱۳]
پس از جنگ
ویرایشسه سال پس از مداخله نظامی غرب در لیبی که به سرنگونی معمر قذافی منتهی شد، لیبی به کشوری ویران، فاقد نظم، فاقد امنیت و در ضمن به صحنه جنگ‌های گوناگون داخلی تبدیل شد. از آن زمان تا کنون این کشور شاهد خرابکاری‌های گسترده، محاصره دائمی مجلس، اشغال وزارتخانه‌ها و حتی در یک مورد ربودن نخست‌وزیر بوده‌است. لیبی بعد از سرنگونی سرهنگ «معمر القذافی» دیکتاتور سابق لیبی در سال ۲۰۱۱، مدتی بدون دولت مرکزی ماند تا اینکه سال ۲۰۱۵ با حمایت سازمان ملل و جامعه بین‌الملل، دولت وفاق ملی با هدف ایجاد ثبات در این کشور به ریاست فائز السراج بر اساس توافق «صُخیرات» مغرب تشکیل شد که هم‌اکنون شهر طرابلس، محل استقرار این دولت و پارلمان وابسته به آن بود.[۱۴]
به دنبال تشکیل این دولت، نیروهای سیاسی و نظامی حامی ژنرال خلیفه حفتر نیز دست به ایجاد دولت موازی به ریاست عبدالله الثنی و پارلمان در طُبرُق زدند که به پارلمان طبرق معروف است و طی این سال‌ها، بین نیروهای مورد حمایت این دو دولت و پارلمان، جنگ و درگیری است.[۱۵]
بنابراین، اکنون دو دولت رقیب در لیبی وجود داشت. یکی اعضای مجلسی که در انتخابات ژوئن ۲۰۱۴ برگزیده شدند. آنها نماد آینده دموکراتیک کشوری بوده و از سوی جامعه جهانی و سازمان ملل به رسمیت شناخته می‌شوند. آنها برای فرار از دست شبه‌نظامیان به شهر طُبرُق در نزدیکی مرز مصر گریخته‌اند. گروه دیگر، مجلس پیشین موسوم به کنگره ملی عمومی در طرابلس هنوز بر سر کار است. این مجلس حتی دولت خود را در رقابت با آن مجلس بر سر کار آورده‌است.
بعضی از شبه‌نظامیان تا حد زیادی به دلیل علاقه به شهر و منطقه خودشان می‌جنگند؛ و بعضی دیگر به گروه‌های اسلامی سیاسی مثل اخوان المسلمین، القاعده یا دولت اسلامی عراق و شام وابسته هستند.
بحران کنونی در ماه ژوئن ۲۰۱۴ با باختن اسلام‌گراها در انتخابات آغاز شد. شبه‌نظامیانی از شهر مصراته و سایر شهرها پایتخت را محاصره کردند. مجلس پیشین گفت مجلس جدید را به رسمیت نمی‌شناسد چرا که قدرت در مراسمی رسمی منتقل نشده‌است. اما در شرایطی که طرابلس و بنغازی را شبه‌نظامیان کنترل می‌کردند انتقال قدرت به سختی امکانپذیر بود.
نزدیک به ۱۷۰۰ گروه شبه‌نظامی از جمله اخوان‌المسلمین، القاعده و دولت اسلامی عراق و شام در حال جنگ با یکدیگر بر سر قدرت بودند.[۱۶]
در پایان در ۲۳ اکتبر سال ۲۰۲۰ پس از جلسات مختلفی که به منظور صلح در لیبی برگزار شدند، بین دو طرف درگیر در جنگ دوم داخلی توافق‌نامه آتش‌بس امضا شد و تصمیم شد تا زمان برگزاری انتخابات، دولتی موقت بر سر کار بیاید.
سیاست
ویرایش.jpg)
شورای ملی انتقالی
ویرایششورای ملی انتقالی لیبی، مخالفِ قذافی را طی جنگ داخلی سال ۲۰۱۱ نمایندگی می‌کند. در تاریخ ۵ مارس ۲۰۱۱ شورا خود را به عنوان نمایندهٔ همه لیبی معرفی کرد. تا تاریخ ۲۶ اوت ۲۰۱۱، ۶۵ کشور این شورا را به عنوان دولت موقت لیبی به رسمیت شناخته‌اند. این کشورها شامل فرانسه،[۱۷][۱۸][۱۹] قطر،[۲۰] ایتالیا،[۲۱] آلمان،[۲۲] کانادا،[۲۳] و ترکیه[۲۴] می‌شوند. این شورا از طرف چندین کشور عربی[۲۵] و اروپایی[۲۶] نیز حمایت می‌شود. شورای ملی انتقالی در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۱۱، یک هیئت اجرایی، به ریاست محمود جبرئیل تشکیل داد.[۲۷] وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا شورای انتقالی را در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۱ به رسمیت شناخت.[۲۸] پس از آن دولت بریتانیا در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۱ تمامی دیپلمات‌های رژیم قذافی را قبل از استقرار دیپلمات‌های دولت انتقالی در لندن اخراج کرد.[۲۹]
در تاریخ ۱۷ سپتامبر سال ۲۰۱۱ سازمان ملل متحد با ۱۱۴ رای موافقت خود با نشستن نماینده دولت انتقالی بر کرسی لیبی در این سازمان موافقت کرد.[۳۰][۳۱]
تقسیمات کشوری
ویرایشاستانها
ویرایشکشور لیبی از سال ۲۰۰۷ به ۲۲ استان (به عربی: شعبیة) و ۴ ناحیه اداری تقسیم شده‌است. هر استان نیز از چندین بخش (به عربی: مؤتمرات شعبیة) تشکیل شده‌است.
استان‌های لیبی عبارت‌اند از:
شهرهای مهم
ویرایششهرهای مهم این کشور، عبارت‌اند از:
اقتصاد
ویرایش
- لیبی صاحب بزرگترین ذخایر نفت آفریقا است.[۱۶] تولید ناخالص داخلی این کشور ۷۸٫۷۹ میلیارد دلار است و یک میلیون و ۸۲ هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند.
- نرخ بیکاری در لیبی ۳۰ درصد است و ۷٫۴ درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ میلادی نرخ تورم در این کشور ۳٫۳ درصد برآورد شد.
- محصولات صادراتی این کشور شامل نفت خام، محصولات فراوری شده پتروشیمی، گاز طبیعی و مواد شیمیایی است که به کشورهای ایتالیا (۳۶٫۷ درصد)، آلمان (۱۴٫۳ درصد)، اسپانیا (۸٫۷ درصد)، آمریکا (۶٫۱ درصد)، فرانسه (۵٫۶ درصد) و ترکیه (۵٫۳ درصد) صادر می‌شود.
- محصولات وارداتی لیبی شامل ماشین‌آلات، کالاهای مصرفی، و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای ایتالیا (۱۸٫۹ درصد)، آلمان (۷٫۹ درصد)، چین (۷٫۵ درصد)، تونس (۶٫۳ درصد)، فرانسه (۵٫۸ درصد)، ترکیه (۵٫۲ درصد)، آمریکا (۴٫۷ درصد)، کره جنوبی (۴٫۳ درصد) و انگلیس (۴ درصد) وارد می‌شود.
جمعیت‌شناسی
ویرایش
جمعیت لیبی ۶٬۸۵۶٬۰۰۰ نفر با میانگین سنی ۲۸/۸ سال است. امید به زندگی برای زنان در لیبی ۷۶/۵ سال و برای مردان ۷۰/۶ سال است. سی درصد جمعیت لیبی زیر ۱۵ سال و دو سوم آن زیر سی سال دارند. نزدیک به ۱۲۰ قبیله در این کشور وجود دارد.
زبان
ویرایشزبانهای رایج در این کشور شامل عربی، انگلیسی و ایتالیایی است. زبان رسمی لیبی عربی است، ولی بربری هم در میان اقلیتی از مردم این کشور رواج دارد.[۱۰]
دین
ویرایش
حدود ۹۷ درصد از مردم لیبی، پیرو دین اسلام و عمدتاً اهل تسنن هستند.[۳۲][۳۳] تعداد اندکی از مسلمانان اباضیه نیز در لیبی زندگی می‌کنند.[۳۴][۳۵] در سال‌های اخیر و پس از سرنگونی حکومت قذافی، گرایش‌های آشکاری از اسلام‌گرایی سنتی در لیبی دیده شده‌است.[۳۶]
بهداشت
ویرایشبر اساس آمارهای سال ۲۰۰۱ میلادی حدود ۱٫۳ درصد از مردم این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند.
ورزش
ویرایشفوتبال، محبوب‌ترین ورزش در کشور لیبی است. این کشور میزبان جام ملت‌های آفریقا ۱۹۸۲ بود. در سال ۲۰۱۴ تیم ملی لیبی پس از شکست دادن تیم غنا در فینال مسابقات قهرمانی آفریقا، قهرمان شد.[۳۷]
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ "The World Factbook Africa: Libya". The World Factbook. Central Intelligence Agency. 18 May 2015. Archived from the original on 24 December 2016. Retrieved 28 May 2015.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ United Nations. "World Population Prospects 2019". Archived from the original on 18 February 2020. Retrieved 30 April 2020.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ "IMF Database". IMF. Archived from the original on 25 February 2021. Retrieved 15 October 2020.
- ↑ "Human Development Report 2019". برنامه عمران ملل متحد. 10 December 2019. Archived from the original (PDF) on 9 December 2019. Retrieved 10 December 2019.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ «لیبی، کشوری تقریباَ استثنایی در آفریقا». دویچه‌وله فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۸.
- ↑ Annual Statistical Bulletin, (۲۰۰۴), «World proven crude oil reserves by country, 1980–2004", O.P.E.C.. Retrieved July 20, 2006.
- ↑ «سازمان ملل کرسی لیبی را به دولت موقت این کشور داد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰۱۱-۰۹-۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۸.
- ↑ «کرسی لیبی در سازمان ملل به دولت موقت سپرده شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰۱۱-۰۹-۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۷-۱۸.
- ↑ https://mawdoo3.com/من_أين_جاء_اسم_ليبيا#cite_note-H1GH8tKG1t-2
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ 6450444, 00.html لیبی، کشوری تقریباًَ استثنایی در آفریقا[پیوند مرده]، دویچه‌وله فارسی
- ↑ «سیف الاسلام فرزند قذافی درخیابان‌های طرابلس ظاهرشد». وبگاه. العربیة. ۱۴۳۲. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱.
- ↑ "Battle for Tripoli". وبگاه (به انگلیسی). The BBC. 2011. Retrieved 23 August 2011.
- ↑ «ادامه درگیری در طرابلس، دو پسر رهبر لیبی آزاد هستند». وبگاه. صدای آمریکا. ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱.
- ↑ «مصر و سیاست‌های متناقض در قبال لیبی». www.irna.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۰۲.
- ↑ همان منبع.
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ لیبی و پارلمانی مخفی‌شده در یک هتل چهل‌ساله بی‌بی‌سی فارسی، ۲۵ مهر ۱۳۹۳
- ↑ France Becomes First Country to Recognize Libyan Rebels, New York Times, March 11, 2011
- ↑ Kim Ghattas (2011-07-15). "US recognises Libyan rebel TNC as legitimate authority". Bbc.co.uk. Retrieved 2011-08-20.
- ↑ France appoints envoy to rebel Libyan city, Sydney Morning Herald
- ↑ "Qatar recognises Libyan rebels after oil deal". Al Jazeera English. 28 March ۲۰۱۱. Retrieved 25 April 2011.
- ↑ "Libya: Frattini, the NTC is Italy's only interlocutor". Italian Ministry of Foreign Affairs. 4 April ۲۰۱۱. Archived from the original on 6 March 2012. Retrieved 2011-04-04.
- ↑ "Germany recognises Libya rebel council -rebel says". Reuters. Archived from the original on 16 August 2011. Retrieved 13 June 2011.
- ↑ "Canada recognizes anti-gadhafi rebels as libyas new government". Theglobeandmail. Retrieved 14 June 2011.
- ↑ "Libya: Turkey recognises Transitional National Council". BBC News. 3 July 2011.
- ↑ Talbi, Karim (13 March 2011). "Libyan rebels get Arab League boost". The Sydney Morning Herald.
- ↑ "Libya: US and EU say Muammar Gaddafi must go". BBC News. 11 March 2011.
- ↑ "Libyan rebels form 'interim government' - Africa". Al Jazeera English. 2011-03-22. Retrieved 2011-08-20.
- ↑ Lee, Matthew (2011-07-15). "US recognizes Libyan rebels as Libyan government". Associated Press. Retrieved 2011-07-15.
- ↑ "Libyan Charge d'Affaires to be expelled from UK". 2011-07-27. Retrieved 2011-08-18.
- ↑ سازمان ملل کرسی لیبی را به دولت موقت این کشور داد
- ↑ کرسی لیبی در سازمان ملل به دولت موقت سپرده شد
- ↑ "Libya". The World Factbook. Archived from the original on 9 January 2021. Retrieved 5 February 2013.
- ↑ Chivvis, Christopher S.; Martini, Jeffrey (18 March 2014). Libya After Qaddafi: Lessons and Implications for the Future. Rand Corporation. p. 49. ISBN 978-0-8330-8489-7. Archived from the original on 26 May 2021. Retrieved 30 December 2018.
- ↑ "Minority Muslim Groups". Islamopedia Online. Archived from the original on 15 April 2016. Retrieved 1 April 2016.
- ↑ "Pakistani Ahmedis Held". Libya Herald. Tripoli. 16 January 2013. Archived from the original on 31 May 2014. Retrieved 5 June 2014.
- ↑ 6450444, 00.html لیبی، کشوری تقریباًَ استثنایی در آفریقا[پیوند مرده]، دویچه‌وله فارسی
- ↑ "Libya – Political process". Encyclopedia Britannica (به انگلیسی). Retrieved 2020-10-05.
- ↑ "Sports in Libya". Fanack.com (به انگلیسی). Archived from the original on 19 September 2020. Retrieved 2020-10-05.
منابع
ویرایش
- اطلس جامع گیتاشناسی، ویکی‌پدیای انگلیسی
- ویکی‌پدیای انگلیسی.