لیگ جهانی والیبال
لیگ جهانی والیبال یک رقابت بین‌المللی دوره‌ای و سالیانه برای تیم‌های ملی والیبال مردان بود که از نظر اعتبار بعد از المپیک و قهرمانی جهان سومین مسابقات رسمی جهان محسوب می‌شد. برای بانوان نیز رقابتی معادل لیگ جهانی به نام جایزه بزرگ جهان هر ساله برگزار می‌شد. عمر این مسابقات ۲۸ سال بود که از سال ۱۹۹۰ با مدیریت فدراسیون بین‌المللی والیبال با قهرمانی ایتالیا آغاز شد و هر ساله ادامه یافت و سرانجام با رقابت‌های سال ۲۰۱۷ و قهرمانی فرانسه برای همیشه منحل شد و جای خود را به لیگ ملت‌های والیبال سپرد. بیشترین تعداد قهرمانی در این مسابقات با ۹ دوره به برزیل تعلق دارد و ایتالیا با ۸ دوره و روسیه با ۳ دوره و فرانسه با ۲ دوره در مکان‌های بعدی قرار دارند.
 | |
| ورزش | والیبال |
|---|---|
| بنیان‌گذاری | ۱۹۹۰ |
| انحلال | ۲۰۱۷ |
| شمار تیم‌ها | ۳۶ |
| قاره(ها) | بین‌المللی (FIVB) |
| واپسین قهرمان |  فرانسه (دومین مرتبه) ۲۰۱۷ |
| بیشترین قهرمانی |  برزیل (۹ مرتبه) |
مرحله مقدماتی این مسابقات در گروه‌های مختلف و به‌صورت رفت و برگشت و دور نهایی رقابت‌ها به‌طور متمرکز در یک شهر با شرکت چهار تیم فینالیست برگزار می‌شد.
با پایان رقابت‌های ۲۰۱۷ مسابقات لیگ ملت‌ها با تغییراتی جایگزین این تورنمنت شد.
تاریخچه
ویرایشریشهها
ویرایش.jpg)
لیگ جهانی والیبال در سال ۱۹۹۰ به عنوان بخشی از یک برنامهٔ بازاریابی راه‌اندازی شد تا نشان متمایز فعالیت‌های فدراسیون جهانی والیبال در اواخر قرن گردد. ایدهٔ برگزاری لیگ جهانی این بود که با معرفی رقابت‌های سالیانه‌ای که تماشای آن‌ها برای مخاطبین در سراسر دنیا جذابیت داشته باشند، ورزش والیبال ارتقاء یابد. تا آن زمان رقابت‌های بین‌المللی والیبالی که تیم‌های برتر جهان درآنها حضور داشتند (مانند المپیک و قهرمانی جهان) در چرخه‌های چهارساله و با میزبانی یک کشور برگزار می‌شدند. در مقابل، لیگ جهانی به گونه‌ای طراحی شده بود که هر ساله برگزار گردد و میزبانی دورهٔ مقدماتی آن نیز به صورت چرخشی به شهرهای مختلف برگزار می‌رسید تا هر کشور بتواند در برخی از بازی‌ها میزبان باشد. استراتژی فدراسیون جهانی والیبال در نهایت با موفقیت روبه‌رو شد و در آغاز قرن جدید لیگ جهانی به عنوان یک رویداد بین‌المللی پراهمیت در ورزش والیبال جایگاه خود را تثبیت نمود. دست و دلبازی در اهدای جوایز نقدی، کاستی‌های پرستیژ و سنت این رقابت‌ها را در چشم فدراسیون‌های ملی جبران می‌نمود. از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ مجموع جوایز نقدی توزیع شده میان برندگان از ۱ میلیون به ۱۳ میلیون دلار رسید و در سال ۲۰۰۶ این رقم تا ۲۰ میلیون دلار پیش رفت. به دنبال موفقیت لیگ جهانی، فدراسیون جهانی والیبال در سال ۱۹۹۳ پروژهٔ خواهر آن به نام مسابقات جایزه بزرگ والیبال زنان را نیز افتتاح نمود که در آسیای شرقی با موفقیت همراه بود و تبدیل به رویدادی بسیار محبوب گشت اما در مقیاس جهانی به این میزان از محبوبیت دست نیافت.
قهرمانان لیگ جهانی
ویرایشدر دهه ۹۰ ایتالیایی‌ها لیگ جهانی را تسخیر نمودند. در سه سال اول این رقابت‌ها تیم ایتالیا قهرمان شد. در سال ۱۹۹۳ برزیل با بهره‌گیری از امتیاز میزبانی مدال طلا را تصاحب نمود، اما ایتالیایی بلافاصله قهرمانی را پس گرفته و در سالهای ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ نیز به مدال طلا رسیدند.
شمار حضور
ویرایشبرزیل و ایتالیا تنها تیم‌هایی هستند که در تمام ادوار لیگ جهانی حضور داشتند.
تیمی که آخرین بار در گروه ۱ جای گرفت
تیمی که آخرین بار در گروه ۲ جای گرفت
تیمی که آخرین بار در گروه ۳ جای گرفت
تیمی که در آخرین دورۀ لیگ جهانی حضور نداشت
- مجموع حضور روسیه با عناوین
اتحاد جماهیر شوروی و 
سی‌آی‌اس نیز به حساب آمده است. - مجموع حضور صربستان با عناوین
یوگسلاوی و صربستان و مونته‌نگرو نیز به حساب آمده است. - از زمان اجرای سیستم گروهی در سال ۲۰۱۴، تنها آمارهای دور نهایی گروه یک به عنوان دور نهایی محاسبه شده است، زیرا این دور برای کسب مدال است.
نتایج
ویرایش
- نکات
جدول مدال‌ها
ویرایش| رتبه | کشور | طلا | نقره | برنز | مجموع |
|---|---|---|---|---|---|
| ۱ | برزیل | ۹ | ۷ | ۴ | ۲۰ |
| ۲ |  ایتالیا | ۸ | ۳ | ۴ | ۱۵ |
| ۳ |  روسیه | ۳ | ۵ | ۶ | ۱۴ |
| ۴ |  ایالات متحده آمریکا | ۲ | ۱ | ۳ | ۶ |
| ۵ | فرانسه | ۲ | ۱ | ۱ | ۴ |
| ۶ |  کوبا | ۱ | ۵ | ۳ | ۹ |
| ۷ |  صربستان | ۱ | ۳ | ۱ | ۵ |
| ۸ |  هلند | ۱ | ۱ | ۱ | ۳ |
| ۹ |  لهستان | ۱ | ۰ | ۱ | ۲ |
| ۱۰ |  یوگسلاوی / صربستان و مونته‌نگرو | ۰ | ۲ | ۲ | ۴ |
| ۱۱ |  اتحاد جماهیر شوروی | ۰ | ۰ | ۱ | ۱ |
 کانادا | ۰ | ۰ | ۱ | ۱ | |
| مجموع (۱۲ کشور) | ۲۸ | ۲۸ | ۲۸ | ۸۴ | |
باارزش‌ترین بازیکن‌ها
ویرایش- ۱۹۹۰ –
– آندره‌آ زورزی - ۱۹۹۱ – – آندره‌آ زورزی
- ۱۹۹۲ – – لورنزو برناردی
- ۱۹۹۳ –
– جیووانی گاویو - ۱۹۹۴ – – آندره‌آ جیانی
- ۱۹۹۵ –
– دیمیتری فومین - ۱۹۹۶ – – لورنزو برناردی
- ۱۹۹۷ –
– خودو خورتزن - ۱۹۹۸ –
– اوسوالدو هرناندز - ۱۹۹۹ – – اوسوالدو هرناندز
- ۲۰۰۰ – – آندره‌آ سارتورتی
- ۲۰۰۱ – – ایوان میلیکوویچ
- ۲۰۰۲ – – ایوان میلیکوویچ
- ۲۰۰۳ –
– ایوان میلیکوویچ - ۲۰۰۴ – – آندره‌آ سارتورتی
- ۲۰۰۵ – – ایوان میلیکوویچ
- ۲۰۰۶ – – جیبا
- ۲۰۰۷ – – ریکاردو گارسیا
- ۲۰۰۸ –
– لویی بال - ۲۰۰۹ – – سرجیو سانتوس
- ۲۰۱۰ – – موریلو اندرس
- ۲۰۱۱ – – ماکسیم میخائیلوف
- ۲۰۱۲ –
– بارتوش کورک - ۲۰۱۳ – – نیکولای پاولوف
- ۲۰۱۴ – – تیلور ساندر
- ۲۰۱۵ –
– اروین انگاپت - ۲۰۱۶ – – مارکو ایوویچ
- ۲۰۱۷ – – اروین انگاپت
پیوند به بیرون
ویرایش