چهل و هفت رونین
۴۷ رونین (به ژاپنی: 四十七士 Shi-jū-shichi-shi) یا حادثه آکو (به ژاپنی: 赤穂事件 Akō jiken) یک رویداد تاریخی در قرن ۱۸ و یک افسانه در ژاپن است که در آن یک گروه از رونین‌ها (سامورایی بدون ارباب) انتقام مرگ ارباب خود را می‌گیرند. یک محقق ژاپنی اشاره کرده‌است که این داستان به عنوان بهترین مثال شناخته شده از توصیف افتخار سامورایی در بوشیدو (راه و رسم سامورایی)، و به عنوان افسانهٔ ملی این کشور است.
| چهل و هفت رونین | |
|---|---|
| 四十七士 | |
| نام دیگر | آکو-روشی (赤穂浪士) |
| کشور | ژاپن |
| رهبر(ها) | اوایشی یوشیئو |
| تأسیس | ۱۷۰۱ |
| تاریخ‌های عملیات | ۱۷۰۱–۱۴ دسامبر ۱۷۰۲ |
| منحل‌شده | ۱۷۰۲ |
| انگیزه‌ها | تا انتقام مرگ ارباب خود آسانو ناگانوری را بگیرند |
| عملیات‌های اصلی | کشتن کیرا یوشیناکا |
| حمله‌های مهم | چهل و هفت رونین |
| وضعیت | از هم پاشیده شد و ۴۶ نفر محکوم به خودکشی (هاراکیری) |
| اندازه | 47 |
| مرکز فرماندهی | قلمروی آکو |
.jpg) انتقام سامورایی وفادار آکی "اثر یاسودا رایشو (موزه هنری همّا)، این اثر با نمادنگاری از نیایش شبانان گرفته شده‌است.[۱] | |
| نام بومی | 赤穂事件 |
|---|---|
| نام انگلیسی | Akō incident |
| تاریخ | ۱۴ دسامبر ۱۷۰۲ |
| محل | خانه کیرا |
| مختصات | مختصات: ۳۵°۴۱′۳۶٫۰″ شمالی ۱۳۹°۴۷′۳۹٫۵″ شرقی / ۳۵٫۶۹۳۳۳۳°شمالی ۱۳۹٫۷۹۴۳۰۶°شرقی |
| گونه | انتقام |
| علت | مرگ آسانو ناگانوری |
| هدف | مجبور کردن کیرا یوشیناکا به خودکشی (هاراکیری) جهت انتقام مرگ ارباب |
| نخستین گزارشگر | تاراساکا کیچیئمون |
| شرکت‌کننده‌ها | ۴۷ |
| تلفات | |
| آکوروشی (چهل و هفت رونین): ۰ | |
| کیرا یوشیناکا: و ۴۱ ملازم او | |
| کشته‌ها | ۱۹ |
| آسیب‌دیده‌ها | ۲۲ |
| متهم(ها) | چهل و هفت رونین |
| حکم | ۴۶ «رونین» محکوم به خودکشی (هاراکیری) در فوریه ۴, ۱۷۰۳, با ۱ عفو شده |
داستان دربارهٔ گروهی از سامورایی‌هاست که پس از مرگ دایمیو (ارباب فئودال) خود بدون ارباب باقی ماندند. آسانو ناگانوری برای حمله به یک مقام درباری به نام کیرا یوشیناکا، مجبور به انجام هاراکیری (خودکشی آیینی) شد. پس از یک سال انتظار و برنامه‌ریزی، رونین‌ها با کشتن کیرا انتقام شرافت استاد خود را گرفتند. سپس آنها به جرم قتل مجبور به ارتکاب هاراکیری شدند. این داستان واقعی به عنوان نشانه ای از صداقت، فداکاری، پایداری و عزت که مردم باید در زندگی روزمره از خود نشان دهند، در فرهنگ ژاپنی رواج یافت. محبوبیت این داستان در دوره میجی افزایش یافت، در طی آن ژاپن سریعاً مدرنیزه شد و افسانه در گفتمان‌های میراث ملی و هویت ژاپن جای گرفت.
روایت‌های خیالی داستان چهل و هفت رونین به عنوان چوشینگورا شناخته می‌شود. داستان در نمایش‌های متعددی از جمله در ژانرهای بونراکو و کابوکی رواج یافت. به دلیل قوانین سانسور شوگون‌سالاری (باکوفو) در گنروکو که به تصویر کشیدن وقایع فعلی را ممنوع می‌کرد، نام‌ها تغییر یافت. اولین چوشینگورا حدود ۵۰ سال پس از واقعه نوشته شد و سوابق تاریخی بی‌شماری در مورد وقایع واقعی پیش از چوشینگورا باقی مانده‌است.
قوانین سانسور شوگون‌سالاری توکوگاوا ۷۵ سال پس از وقایع مورد بحث در اواخر قرن هیجدهم، هنگامی که ایزاک تیتسینگ، ژاپن‌شناس، برای اولین بار داستان چهل و هفت رونین را به عنوان یکی از وقایع مهم دوره گنروکو ثبت کرد، تا حدودی سهل گیرانه‌تر شده بود. تا به امروز، این داستان در ژاپن همچنان محبوب است و هر ساله در ۱۴ دسامبر، معبد سنگاکوجی، جایی که آسانو ناگانوری و رونین خا دفن شده‌اند، جشنواره بزرگداشت این رویداد را برگزار می‌کند.
رویدادویرایش
دایمیو (ارباب) آسانو ناگانوری، یک ارباب روستانشین، به میزبانی فرستادگان امپراتور که از کیوتو می‌آمدند، برگماشته شده بود. امّا از آن جا که در این کار خام و کمتجربه بود به او فرمان داده بودند تا از دایمیو کیرا یوشیناکا، که در تشریفات درباری خبره بود، راهنمائی و کمک بگیرد. آسانو در دادن پیشکش‌های درخور به ارباب کیرا تعلل ورزید و این موجب شد تا ارباب کیرا کینهٔ او را در دل بگیرد و در هر فرصت ممکنی بر او سرکوفت بزند. سرانجام کاسهٔ صبر ارباب جوان‌تر لبریز شد و در یک لحظهٔ غلبهٔ خشم به روی ارباب کیرا شمشیر کشید و به او زخم رسانید. این گستاخی و آداب شکنی ارباب آسانو، گرچه زخم سطحی بود، آن چنان خشم سالار جنگ شوگُون تسُونایوشی را برانگیخت که دستور داد تا آسانو دست به خودکشی بزند. با خودکشی او، املاک و قلعه‌اش مصادره شدند و سامورایی‌هایش، بی‌سرور و بی‌سامان گشتند. ارباب کیرا می‌دانست که رونین‌های آسانو تا انتقام سرورشان را نگیرند آسوده نخواهند نشست و بنابراین جاسوسانش مدّت‌ها آنان را زیر نظر داشتند. امّا چهل و شش سامورایی بی‌سرور، تحت رهبری اُوئیشی کُورانوسُوکه، ملازم ارشدِ آسانو، صبورانه منتظر فرصت ماندند. زمانی که سرانجام این فرصت پیش‌آمد، توانستند بر ملازمان کیرا غلبه کنند و او را به قتل برسانند. سپس بی‌درنگ سر مقتول را به معبدِ بودائی معبد سِنگاکُو بردند و آن را به آرامگاه سرورشان آسانو در این معبد پیشکش کردند. با این پیشکش کین‌ستانی از دشمن سرورشان را به انجام رسانیدند.
ملازمان وفادار در ۲۰ ماه مارس ۱۷۰۳ میلادی به جرم این قتل، به فرمان شوگُون دست به سِپُّوکُو (شکم-دری آئینی) زدند و در کنار سرورشان در صحن معبد سِنگاکُو دفن شدند. آرامگاه آنان هنوز یکی از زیارتگاه‌های پر زائر ژاپنی است. خبر این کین‌ستانی به سرعت در همهٔ ژاپن پیچید. عمل این چهل و شش رونین ("موج-مردان" یا سامورایی‌های بی‌سرور) با قبول عمومی روبرو شد و مردم آنان را گیشی (سلحشوران برحق) خواندند. این کین‌ستانی همگان را، به شدت تحت تأثیر قرار داد.
در هنرویرایش
فاجعه چهل و هفت رونین یکی از محبوب‌ترین موضوعات در هنر ژاپن بوده و اخیراً حتی شروع به ورود به هنر غربی کرده‌است. بلافاصله پس از این واقعه، در مورد مناسب بودن چنین انتقام‌جویی‌ای، احساسات مختلفی در میان روشنفکران به وجود آمد. با این حال، با گذشت زمان، داستان به نمادی از وفاداری به ارباب خود و بعداً، وفاداری به امپراتور تبدیل شد. هنگامی که این اتفاق افتاد، این داستان به عنوان موضوع درام، داستان‌سرایی و هنرهای تجسمی شکوفا شد.
نمایشویرایش
این حادثه بلافاصله باعث الهام بخشیدن به نمایشنامه‌های کابوکی و بونراکو شد؛ دوهفته از دفن ملازمان وفادار نگذشته نمایشی به نامَ اکِبونو سوگا نو یوئُوچی (حملهٔ شبانهٔ سوگا در سحرگاه) در نمایشخانهٔ ناکامُورا در اِدو به روی صحنه آمد. مقامات حکومتی پس از سه اجرا نمایش را ممنوع کردند. اما خیلی‌های دیگر به زودی این نمایش را دنبال کردند، در ابتدا در اوساکا و کیوتو، سپس در مناطقی دورتر از پایتخت. حتی برخی داستان را تا مانیل بردند تا داستان را به بقیه آسیا منتقل کنند.
موفق‌ترین این اقتباس‌ها نمایشنامه‌ای عروسکی بونراکو بود که به نام کاناده‌هون چوشینگورا (اکنون به سادگی چوشینگورا یا خزانه نگهبانان وفادار) خوانده می‌شود که در سال ۱۷۴۸ توسط تاکدا ایزومو و دو دستیار نوشته شد بعداً در یک نمایش کابوکی اقتباس شد که هنوز هم یکی از محبوب‌ترین‌های ژاپن است.
در نمایش، برای جلوگیری از توجه سانسورگران، وقایع به گذشته‌های دور، به فرمانروایی آشیکاگا تاکائوجی منتقل شده‌است.
اپراویرایش
این داستان توسط شیگه‌آکی سائه‌گوسا در سال ۱۹۹۷ به یک اپرا تبدیل شد.
سینما و تلویزیونویرایش
این بازی حداقل شش بار در ژاپن به یک فیلم تبدیل شده‌است، اولین فیلم با بازی اونوئه ماتسونوسوکه بود که تاریخ اکران فیلم مورد تردید است، اما احتمالاً بین سالهای ۱۹۱۰ و ۱۹۱۷ بوده‌است. از فیلم از کانال مخصوص جیدایگکی با روایت بنشی همراه پخش شده‌است. در سال ۱۹۴۱، ارتش ژاپن به کارگردان کنجی میزوگوچی، که بعداً فیلم‌های باارزشی مانند اوگتسو مونوگاتاری را کارگردانی کرد، سفارش ساخت چهل و هفت رونین (فیلم ۱۹۴۱) را داد. آنها خواهان تقویت روحیه بر اساس درام تاریخی وفاداری ۴۷ رونین بودند. در عوض، کنجی میزوگوچی برای منبع خود «مایاما چوشینگورا» را انتخاب کرد، یک نمایش مغزی که با این داستان سروکار داشت. این فیلم یک شکست تجاری بود، زیرا یک هفته قبل از حمله به پرل هاربر در ژاپن اکران شد. این فیلم دارای دو بخش بود. بخش نخست در دسامبر ۱۹۴۱ و بخش دوم فوریه ۱۹۴۲ اکران شد. ارتش ژاپن و بیشتر مخاطبان قسمت اول را خیلی جدی دانستند، اما استودیو و میزگوچی هر دوی آن را آنقدر مهم ارزیابی کردند که قسمت دوم، علیرغم استقبال گرم از قسمت اول، به تولید رسید. این فیلم تا دهه ۱۹۷۰ در آمریکا نمایش داده نمی‌شد.
نسخه دیگر فیلم در سال ۱۹۶۲ به کارگردانی هیروشی ایناگاکی، چوشینگورا: هانا نو ماکی، یوکی نو ماکی ساخته شد که برای مخاطبان غربی بیشتر شناخته شده‌است. توشیرو میفونه در زندگی حرفه ای خود بارها به این ماجرا پرداخت. در سال ۱۹۷۱ او در سریال تلویزیونی ۵۲ قسمتی دای چوشینگورا به عنوان اُوایشی ظاهر شد، در حالی که در ۱۹۷۸ سقوط قلعه آکو در نقش دایمیو تسوچیا ظاهر شد.
بسیاری از نمایش‌های تلویزیونی ژاپن، از جمله برنامه‌های تک قسمتی، سریال‌های کوتاه، تک فصلی و حتی مجموعه‌های یک ساله مانند دای چوشینگورا و مجموعه تلویزیونی تایگا بر اساس این واقعه ساخته شده‌اند. برخی از آنها کاملاً به چوشینگورا وفادار هستند، در حالیکه برخی دیگر از عناصر غیر مرتبط نیز استفاده می‌کنند یا جزئیات را تغییر می‌دهند. بعلاوه، مشتق رویدادها و شخصیت‌هایی را که در چوشینگورا نیستند، نیز در نمایش داخل داده می‌شوند. کن ایچیکاوا، چهل و هفت رونین (فیلم ۱۹۹۴) را کارگردانی کرد. در سال ۲۰۰۴ کوسی سایتو یک مینی سریال ۹ قسمتی مجموعه تلویزیونی را با بازی کن ماتسودایرا کارگردانی کرد. این بازیگر همچنین در مجموعه تلویزیونی ۴۹ قسمتی دیگری با عنوان «گنروکو ریوران» در سال ۱۹۹۹ بازی کرده بود. در فیلم هیروکازو کورئیدا بنام هانا (فیلم ۲۰۰۶) از این داستان به عنوان زیرلایه استفاده شده‌است.
در سال ۲۰۱۳، یک فیلم آمریکایی با عنوان چهل و هفت رونین (فیلم ۲۰۱۳) با بازی کیانو ریوز ساخته شد و سپس دوباره به نسخه ای با سبک‌تر با عنوان آخرین شوالیه‌ها در سال ۲۰۱۵ تبدیل شد.
چاپ نقش چوبیویرایش
چهل و هفت رونین یکی از محبوب‌ترین مضامین چاپ‌نقش چوبی یا اوکی‌یوئه است و بسیاری از هنرمندان مشهور از وقایع اصلی، صحنه‌های نمایش یا بازیگران چاپ‌هایی را به تصویر کشیده‌اند. یک کتاب دربارهٔ موضوعاتی که در چاپ‌نقش چوبی به تصویر کشیده شده‌است، کمتر از هفت فصل را به تاریخچه ظهور این مضمون در چاپ‌نقش چوبی اختصاص داده‌است. از جمله هنرمندانی که چاپ‌هایی در این زمینه انجام داده‌اند، اوتامارو، کونی‌سادا، کاتسوشیکا هوکوسائی، هیروشیگه، یوشی‌توشی هستند. اوتاگاوا کونی‌یوشی حداقل یازده مجموعه کامل جداگانه در این زمینه به همراه بیش از بیست سه‌لتی تولید کرده‌است.
ادبیاتویرایش
اولین گزارش شناخته شده از حادثه آکو در غرب در سال ۱۸۲۲ در کتاب ایزاک تیتسینگ منتشر شد. این کتاب پس از مرگ وی منتشر شد.
رونین‌ها شخصیت‌های اصلی در یک مینی سریال طنز کارتون هستند که در ۲۰۱۴ توسط ستان ساکای (کارتونیست) و مایک ریچاردسون (نویسنده) ساخته شده است.
منابعویرایش
- ↑ 安田雷洲筆 赤穂義士報讐図 [Reward for the Loyal Samurai of Akō by Yasuda Raishū]. Homma Museum of Art. Retrieved 18 August 2019.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Forty-seven Ronin». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۶.
پیوند به بیرونویرایش
| در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ چهل و هفت رونین موجود است. |