بنی عیاران
بنی عیاران سلسله مستقل کرد در غرب ایران (۴۰۱ تا ۵۱۱ ق).[۱] که در قسمت‌هایی از قلمرو حسنویه بر شهرهای مهم کردستان و بلاد دینور و همدان و نهاوند تا حدود خوزستان حکومت کرده‌اند. آخرین حاکم حسنویه امیر طاهر برزینی ، است که توسط ابوالشوک (حسام الدوله) حاکم سلسله بنی عیاران از بین رفت.
بیشتر نواحی قلمرو امیر طاهر به تصرف حاکم کرد بنی عیاران درآمد، در بعضی از منابع عربی نام آن‌ها بنی عیاز یا عنّازیان آمده.[۲]
برخی از امیران مهم بنی عیاران عبارتند از: [۱]
- ابوالفتح محمد بن عناز (۴۰۱–۳۸۱ ق)(۹۹۱–۱۰۱۱ م)
- ابوالشوک حسام الدولة فارس بن محمد (۴۰۱–۴۳۷ ق) (۱۰۱۱–۱۰۴۶ م) حلون
- مهلهل بن محمد (۴۳۷–۴۴۴ ق)(۱۰۱۱–۱۰۴۶ م) شهرزور
- سرخاب بن محمد (۱۰۱۱–۱۰۴۶ ۱۰۵۵) بندانجین
- مهلهل بن محمد (۱۰۴۶–۹۴۹)
- سعدی بن فارس؟ ۱۰۴۶ ۱۰۵۵ یا سعدة؟
- سرخاب بن بدر بن مهلهل (۱۰۵۵–۱۱۰۷) تاریخ تقریبی
- أبو منصور بن سرخاب ۱۱۰۷
حکومت بنی عیاران تا ۵۱۱ ق. دوام داشته‌است. با حمله ترکمنهای سلجوقی سلسله بنی عیاران از بین رفته و مقدمات حکومت اتابکان لرستان به وجود آمد.