مسیحیت

دین توحیدی ابراهیمی بر اساس زندگی و آموزه های عیسی ناصری
(تغییرمسیر از عیسوی)

مسیحیت یک آیین ابراهیمی و یکتاپرستانه و استوار بر آموزه‌های عیسی مسیح است. این دین با حدود ۲/۴ میلیارد نفر پیرو، که حدوداً شامل ۳۱/۲ درصد جمعیت جهان است، بیشترین پیرو را در سرتاسر جهان دارد.[۱][۲]

مسیحیت
Χρῑστῐᾱνισμός
نوعدین جهانی
طبقه‌بندیابراهیمی
کتاب مقدسکتاب مقدس
الهیاتتوحیدی
منطقهجهانی
زبانیونانی کوینه، لاتین، عبری، سریانی، قبطی، اسلاوی، آرامی، انگلیسی، امهری، زبان محلی
مقرهارم، پاتریارک، اسکندریه، انطاکیه، اورشلیم، موسکو، کانتربری، ژنو و دیگر
قلمروجهان مسیحیت
بنیان‌گذارعیسی مسیح طبق تقلید مقدس
خاستگاهسده نخست پس از میلاد
یهودیه، امپراتوری روم
انشقاق ازیهودیت معبد دوم و یهودیت هلنیستی
جداشده(ها)
فهرست ببینید
اعضاح.۲٫۴ میلیارد (به‌عنوان مسیحی)

پیشینه ویرایش

تاریخ‌شمار ابتدای مسیحیت ویرایش

 
موعظهٔ بالای کوه عیسی
  • ۳۳ میلادی

عیسی از سوی مقامات رومی و یهودی[۳] که آموزه‌های او را تهدیدی علیه خود می‌پنداشتند، محاکمه و مصلوب شد.

  • ۳۷ میلادی

پولس اهل تارسوس (از شهرهای یونان قدیم)، در روبه‌روشدنی فراطبیعی با مسیح در جادهٔ دمشق، به مسیحیت می‌گرود و مأموریت‌ش را برای تبلیغ و مسیحی کردن غیر یهودیان، آغاز کرد.

  • ۴۲ میلادی

شمعون ملقب به پطرس (از حواریون مسیح) که مسیحیان، قرن‌ها او را به عنوان نخستین پاپ گرامی می‌دارند، نخستین جامعهٔ مسیحی را در رم بنیان گذاشت.

  • ۴۸ میلادی شورای رسولان تشکیل شد. مبلغان مسیحیت، شرط مسیحی شدن را یهودی بودن می‌دانستند. در این شورا قرار بر این شد که مسیحیان یهودی با گرویدن غیریهودیان مخالفت نکنند.[۴]
  • ۶۴ میلادی

مسیحیان، به‌دنبال آتش‌سوزی رم متهم شدند. نرون، در تلاش برای دوباره به‌دست آوردن محبوبیت، آنان را شکنجه و آزار می‌داد. پطرس قدیس (سنت پیتر) در این زمان کشته شد.

  • ۷۰ میلادی

رومیان، اورشلیم (بیت‌المقدس) را پس از شورش یهودیان علیه حکومت آنان، شدید تخریب می‌کنند. بسیاری از یهودیان از اورشلیم اخراج می‌شوند. مسیحیان در این شورش علیه رومیان شرکت نمی‌کنند. رم، کانون حرکت‌های روبه‌رشد مسیحی شد.

  • ۳۰۱میلادی

تیرداد، از پادشاهان ارمنستان، ۳۰۱ میلادی مسیحیت را در ارمنستان رسمی و آزاد اعلام کرد، که حدود ۱۲ سال زودتر از رسمی‌شدن مسیحیت در امپراتوری روم بود.[۵]

  • ۳۰۴ میلادی

جوامع مسیحی در اطراف مدیترانه جمع شده و تا بریتانیا و درهٔ نیل در مصر گسترش یافت.

  • ۳۱۳ میلادی

به‌سبب پشتیبانی امپراتور کنستانتین کبیر، مسیحیت، بسیار زود، قوی‌ترین مذهب در امپراتوری روم شد.

  • ۳۲۵ میلادی

نخستین گردهمایی رهبران کلیسای مسیحی برای تبیین عقیده‌های مسیحیت و سازمان‌دهی جامعهٔ مسیحی در نیقیه تشکیل شد. اعتقادنامهٔ حواریون با اعتقادنامهٔ نیقیه (مجموعه‌ای از باورهای پایه‌ای اعتقادی مسیحیان) نوشته می‌شود. بعد از تعریف و پذیرش این اعتقادنامه، فرقه‌ها و کسانی که الوهیت مسیح را نمی‌پذیرفتند (مانند آریوسبدعت شناخته شدند.

گاهی به اشتباه تصور می‌شود مسیحیت پس از به قدرت رسیدن امپراتور کنستانتین گسترش یافت، در حالی که مسیحیت پیش از کنستانتین و بدون هیچ‌گونه حمایت حکومتی/دولتی و حتی با وجود تعقیب و شکنجۀ مسیحیان، پیروان پرشُماری یافته بود، که کنستانتین نمی‌توانسته با آن مقابله کند (ویدئوی انیمیشنی از گسترش مسیحیت).

  • ۳۳۰ میلادی

روم جدید در بیزانس از سوی کنستانتین پایه‌گذاری، و دوباره به کنستانتینوپول (استانبول کنونی)، نام‌گذاری، و پایتخت امپراتوری مسیحی شد.

  • ۳۸۱–۳۹۱ میلادی

در طول حکومت امپراتور تئودوسیوس، مسیحیت، دین رسمی امپراتوری روم می‌شود. پیروان غیرمسیحی، کافر، و بدعت‌گذاری در مسیحیت (افکار مخالف دیدگاه‌های مسیحیت)، غیرقانونی دانسته‌شد.

پیشینهٔ مسیحیت اولیه ویرایش

شالودهٔ مسیحیت به قرن یکم میلادی و یهودیت برمی‌گردد[۶] که از سوی عیسی ناصری (مسیح) پایه‌گذاری شد. مسیحیت آغازین به سه دوران عیسی و رسالت (Jesus and Apostolic period) پدران اولیهٔ کلیسا (Apostolic Fathers period) و دفاعیات (Apology) تقسیم می‌شود.[۷] این سه دوره، بازهٔ زمانی ۴۰۰ ساله‌ای را در بر می‌گیرند که از ۳۰ میلادی با پیامبری مسیح آغاز شده و در اواخر قرن ۴ میلادی به پایان می‌رسد.[۸] در قرن نخست مسیحی و در نخستین دهه‌های پس از مسیح، کشمکش الهیاتی میان مسیحیان درگرفت، که پایان نیافت و در سده‌های دوم و سوم بیشتر فرقه‌ای شد. در میان طرف‌های درگیر، برخی پولس و نظام الهیاتی او را از بنیان قبول نداشتند؛ مانند ابیونی‌ها و ناصریان که همچنان به یهودیت (دین موسی) پای‌بند بودند.

عیسی ویرایش

این دوره، ۷۰ سال نخست سده میلادی و پیامبری عیسی از ۳۰ میلادی را در بر می‌گیرد. پس از به صلیب کشیده شدن عیسی در ۳۳ میلادی به‌دست پنطیوس پیلاطس،[۹] حواریون وی از جمله پطرس، متی و یوحنا به مژده و گسترش این دین پرداختند. از جمله آثاری که در این زمانه به‌نگارش درآمده‌اند، انجیل‌های متی، مرقس، لوقا و یوحنا و رساله‌های حواریون هستند که در روزگار دفاعیات مسیحی (۱۵۰–۴۰۰ میلادی) به صورت یک گروه و با فرنام عهد جدید گردآوری شدند. این گِردایه با نام انجیل نیز شناخته می‌شود.

روزگار پدران نخستین کلیسا ویرایش

پدر کلیسای نخستین، بیشتر کسانی به‌شمار می‌آیند که در روزگار پیامبری زیسته و پس از مرگ پیام‌آوران (حواریون) رسیدگی به کلیسا و رهبری آن را بردوش گرفته‌اند. این پدران، قدیس کلمنت که به‌عنوان پلی میان روزگار رسولی و پدران نخستین کلیسا برشمرده می‌شود، ایگناتویس شهید (میانه‌های سده ۱ تا آغاز سده ۲ م) اسقف انطاکیه و شاگرد یوحنای حواری، پلیکارپ شهید (۶۹–۱۵۵ م) شاگرد یوحنای رسول، و کشیش هرماس هستند. کهن‌ترین نوشته از این روزگار رسالهٔ نخست کلمنت است. همچنین هفت رسالهٔ ایگناتیوس، رسالهٔ پلیکاپ به فیلیپیان، رساله دوم کلمنت و رسالهٔ کشیش هرماس از دیگر آثار این زمانه هستند.

ناهم‌سویان ویرایش

از دیدگاه پاگان‌ها (بت‌پرستان و کسانی که خدایان بیشمار را می‌پرستیدند)، نخستین گروه مسیحیان، دودل بودند. فرنود این مسئله آن بود که آنان گمان می‌کردند مسیحیان برای برگزاری «جشن‌های دوستی» و آدم‌خواری، نشست‌های نهانی برپا می‌سازند. چرا که گوشت جانوران قربانی در پرستش‌گاه پاگان‌ها (کافران بت‌پرست) را نمی‌خریدند و در شادمانی‌های همگانی ددمنشانه، انبازی (مشارکت) نمی‌کردند. یهودیان و به‌ویژه آیین‌مداران یهودی، از ناهم‌سویان رده نخست مسیحیت و گسترش آن به‌شمار می‌رفتند. آیین‌مداران یهودی در بخش یهودیه و دیگر سرزمین‌های یهودی‌نشین آن زمان، تنها نیروهای آیین‌مند و پذیرفته سیاسی به‌شمار می‌آمدند، که تعالیم مسیح و کارهای او در آغاز، آن‌ها را شگفت‌زده می‌کرد. این آموزه‌ها، در مذهب پذیرفته‌ای که سال‌ها میان مردم آن منطقه رواج داشت و از پایه‌های نیروی سیاسی آیین‌مداران به‌شمار می‌آمد، کلی و ریشه‌ای، تردید می‌کرد. همچنین این آموزه‌ها، بسیاری از آیین‌ها و قوانینی را که روحانیان یهودی تنها برای نگهداری و استوار کردن نیروی‌شان و درست‌انگاری نیاز به روحانیان، با آیین یهود آمیخته بودند، از ارزش می‌انداخت. نگرانی‌هایی که این‌ها در میان قدرت‌مندان یهود برانگیخت، دست‌آویزی شد که به رویارویی با آموزه‌های مسیح برخیزند. دولت آن سرزمین، که به‌دست قیصر روم گماشته می‌شد، به‌سبب نفوذ داشتن بیشتر در میان مردم، نگه‌بانی از یک‌پارچگی منطقه و جلوگیری از آشوب، با روحانیون یهود که قدرت سیاسی و معنوی داشتند، رابطه‌ای دوسویه و هم‌دلانه داشت. مأموران دولتی برای حفظ امنیت، با مشورت روحانیان، گه‌گاه مسیحیان را آزار می‌دادند. بسیاری از مسیحیان شکنجه شده و مردند. اما، برخلاف شکنجه و آزار فراوان، مسیحیت به گسترش ادامه داد.

کنستانتین ویرایش

۳۱۲ میلادی، کنستانتین، که به‌سوی روم می‌رفت تا آن را از رقیب پس بگیرد، اعلام کرد که نشان مسیحی را در خورشید دیده‌است و جملهٔ «شما با این نشان پیروز خواهید شد»، را به لاتین روی آن خوانده‌است. ارتش کنستانتین، روی پل میلویان روی رودخانهٔ تیبر پیروز شد. در مدت کوتاهی، مسیحیت، به عنوان مذهب رسمی امپراتوری روم، تثبیت شد.[نیازمند منبع] کنستانتین، ۳۲۵ م. شورایی را در ننقیه بنا نهاد که در آن نزدیک به ۳۰۰ اسقف شرکت کردند. در این شورا، روی کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید{انجیل}) بررسی جامعی شد. تلاش‌های این شورا سرانجام به بیرون آمدن مفاهیم پایه‌ای «ایمان مسیحی» انجامید. این مفاهیم پایه با عنوان «اعتقادنامه نیقیه» در دست‌رس همگان قرار گرفت.

مسیحیت در اروپا و امپراتوری روم ویرایش

 
مریم مقدس و عیسی

پولس (سن پل) مسیحیت را در اروپا گستراند. او که در آغاز از مخالفان سرسخت مسیحیان و از مأموران لایق دربار روم در آزار مسیحیان بود، پس از روبه‌رویی فراطبیعی‌اش با مسیح (در مسیر جاده دمشق) دگرگون شد. او سپس در پی مأموریتی که عیسی مسیح در همان برخورد ماورایی به او سپرد، به شاگردان مسیح پیوست و سفیر مسیح برای غیریهودیان شد. پولس رساله‌های‌ش را (نامه‌هایی به اقوام در شرح مسیحیت و ارتباط با نخستین کلیساها) بعد از صعود مسیح به آسمان نگاشت. در این نامه‌ها او عقیده‌های کلی مسیحیت را دربارهٔ فلسفه زندگی، مژده آمدن مسیح پیش از ظهور او (در کتاب‌های عهد عتیق)، تفاوت «ایمان» و «شریعت» (شریعت به مجموعه دستورهایی گفته می‌شود که خداوند برای نخستین بار در زمان موسی برای بشر وضع کرد، که در تورات آمده‌است)، آموزه‌های مسیح دربارهٔ محبت و دیگر آموزه‌های اخلاقی، خداوندی عیسی ناصری (برابری عیسای مسیح با ذات خداوند) و مسائلی از این دست را برشمرده است. بزرگ‌ترین روی‌داد قرن چهارم، ۳۱۳ میلادی، طرف‌داری کنستانتین، امپراتور روم، از مسیحیان بود.

پس از سقوط امپراتوری روم غربی ویرایش

پس از سقوط امپراتوری روم غربی به‌دست قبایل وحشی ژرمن در ۴۷۶ میلادی، برخی مردمان، به وحشی‌گری‌های اطراف‌شان تن نداده، از آن کنار کشیدند و جداگانه صومعه‌هایی تشکیل دادند. گویا اقوام وحشی که کم‌وبیش به دین‌داری این مردمان احترام می‌گذاشتند، آن‌ها را به حال خود رها کردند. این صومعه‌ها در دنیای پراضطراب اطراف‌شان، جزایر آرام و بی‌دغدغه‌ای بودند که در میانه دریایی پرخروش بودند. این مسیحیان، در جامعه‌ای که پر از خشونت شده‌بود، روزگار را به اندیشه می‌گذراندند. باور بر این بود که دعای آنان به حال مردمان سراسر جهان سودمند است و طرز زندگی آنها کافی است که مردمان خودسر و شرور را شرم‌گین سازد.[۱۰] در واقع کلیسا بود که مردم نامتمدن را به زندگی بهتر رهنمون شد و مردم وحشی اروپا از راه کلیسا قدم در شاه‌راه تمدن گذاشتند.[۱۱]

اسقف‌ها، سران دِیر و رُهبانان، همگی، رم را محترم می‌شمردند زیرا در آنجا بود که پطرس، اولین حواری عیسی، کشته شد. همچنین، چون امپراتوری روم غربی دیگر نبود، اسقف رم دولت و خدمات عمومی را در دست گرفت. بنابراین، هیچ دولت یا نیرویی بر اسقف این شهر، که بر مسیحیان برتری داشت، ناظر و حاکم نبود. اما در امپراتوری روم شرقی، بطریق‌ها زیر نفوذ امپراتور روم شرقی بودند و بنابراین رسم شد که امپراتور را هم خلیفهٔ روحانی بشمرند و هم عالی‌ترین مرجع در امور دنیوی؛ اما در دنیای غرب، استقلال اسقف رم به اصلی انجامید که آن را عموم روحانیون غرب پذیرفتند و آن جدایی نهاد دینی از نهاد دولت و امور دنیوی بود. این‌گونه، پایه قدرت پاپ ریخته‌شد.[۱۲]

تأثیر مذهب مسیح بر تمدن رومی-غربی ویرایش

عیسی پایهٔ دین خود را بر اخلاق شخصی و اهمیت فرد گذاشت و هدف بهبود جامعه از راه اصلاح افرادش را تعقیب کرد. تا آن‌زمان، فرد در جامعه تحت‌الشعاعِ و محوِ دولت بود؛ از این‌رو، فکر مسیح که هریک از افراد مردم ممکن است باعث نجات خویش گردد تازگی داشت. تأکید او در مهربانی و همدردی و فداکاری و برادری تمام بشر مسئلهٔ ملیت را از بین برد؛ تعلیم ایمان به بازگشت و رستاخیز و زندگی واپسین موجب شد که همه متوجه عالم عقبی و بی‌اعتنا بدین دنیا شوند و، در نتیجه، نفوذ و اهمیت دولت و جامعه درنظرشان تقلیل یابد.[۱۳] دین مسیح فکر یگانگی خدا را از یهودیت گرفت و به‌واسطهٔ محدود نکردن خدای یکتا به‌ طایفه و عشیرهٔ معینی همه‌کس توانست او را قبول کند و ابتدا به تمام امپراتوری روم غربی و از آنجا به روسیه و نقاطی که بعدها جزیی از قلمرو اسلام شد و سپس امریکا رسید. فکر رستاخیز مردم را به‌فکر زندگانی آینده انداخت و این اندیشه را، که تا آن زمان معمول نبود، رواج داد. در نتیجه، امیدواری برای بشر پیدا شد و همین امیدواری و نیرومندی در قرن پنجم، که هجوم قبایل ژرمن آغاز گردید، مانع محو شدن تمدن و خرابی کامل غرب شد و در قرون تاریک وسطی مایهٔ روشنایی و موجب تحریک به‌کار و ادامهٔ حیات بود. سازمان دین مسیح نیز باعث شد که کلیسا جای دولت‌ها و حکومت‌ها قرار گیرد و به‌واسطهٔ نفوذ روحانی و معنوی‌اش در مقابل طوایف وحشی و مهاجم سدی باشد.[۱۴]

اسکاندیناوی ویرایش

گفته می‌شود تلاش مبلغان برای مسیحی‌کردن این سرزمین، چندان نتیجه نداده، بلکه مسیحیت از راه وایکینگ‌ها که برای به‌دست آوردن غنیمت، به سرزمین‌های دیگر اروپایی حمله می‌بردند، به اسکاندیناوی رسیده‌است. البته تجارت میان اسکاندیناوی و سرزمین‌های مسیحی، از جمله شمال فرانسه، نیز نقش به‌سزایی داشت، به‌گونه‌ای‌که بیشتر مسیحی‌شدگان نخستین اسکاندیناوی، تاجران بودند و نخستین اجتماع مسیحیان در شهر تجاری بیرکا پدید آمد. البته این به آسانی نبود، بلکه با مقاومت پاگانیسم، به‌تدریج و در سه سده روی داد. سازمان‌مند بودن مسیحیت و منسجم نبودن عقیده‌های پاگانیسم و تجزیه و نابودی عقیده‌های پیشین مردم اسکاندیناوی را می‌توان دلیل پیروزی نهایی دین جدید دانست. از طرفی مسیحیت همه ویژگی‌های مقدس عقیده‌های پیشین، به‌ویژه آن‌ها که به نفع پادشاهان بود، از جمله قربانی کردن، را نفی نکرد. طوری‌که یکی از حاکمان ایسلند، بااین‌که به مسیحیت گرویده‌بود، گاهی همچنان از خدای ثور کمک می‌خواست.[۱۵]

ماهیت آخرالزمانی مسیحیت اولیه ویرایش

هشدارهای آخرالزمانی عیسی در اناجیل به دو دستهٔ صریح و ضمنی تقسیم می‌شوند. در آیاتی عیسی به صراحت نزدیکی و فوریت آخرالزمان را اعلام کرده‌است. در مرقس ‎۱۳:۲۴–۲۵ پیشگویی شده که ستارگان از آسمان فرو خواهند ریخت و افلاک متزلزل خواهند شد، سپس پسر انسان سوار بر ابرها خواهد آمد، فرشتگان به هر سو منتخبان را گرد خواهند آورد. در ۱۳:۳۱ گفته که آسمان و زمین زائل خواهند شد. آیه قبلی (۱۳:۳۰) تأکید کرده که همهٔ این‌ها در زمان حیات حواریونش رخ خواهند داد. اشارهٔ صریح دیگر، ۹:۱ در مرقس است که عیسی می‌گوید برخی از شاگردانش قبل از دیدن ملکوت خدا نخواهند مرد. در متی ۱۰:۲۳، عیسی خبر می‌دهد که پسر انسان تا پیش از اینکه حواریون در شهرهای اسرائیل پیام او را تبلیغ کنند، ظهور خواهد کرد.[۱۶]

موارد فوق، آیاتی هستند که زمانی برای آخرالزمان مشخص کرده‌اند. غیر از این‌ها، مطالبی وجود دارد که به آخرالزمان اشاره شده، ولی فقط به فوریت آن دلالت دارند و زمانی تعیین نکرده‌اند. در مرقس ۱:۱۵، عیسی هشدار می‌دهد که «وقت تمام شد و ملکوت خدا نزدیک است.» در لوقا ‎۱۸:۱–۸ خبر داده شده که پسر انسان به زودی منتخبان را گرد خواهد آورد. اعتقاد عیسی به نزدیکی پایان جهان، به آنچه یحیی تبلیغ می‌کرده هم شباهت دارد. یحیی در همین انجیل (۳:۹) می‌گوید «تبر بر ریشهٔ درختان نهاده شده‌است.» همچنین سه آیهٔ دیگر در مرقس (۸:۳۱؛۹:۳۱؛ ۱۰:۳۴) نشان می‌دهند که عیسی معتقد بوده بعد از مرگ ناعادلانه‌اش، عقوبت الهی به سرعت روی خواهد داد.[۱۷]

اشارات ضمنی مستقیماً به آخرالزمان اشاره ندارند، ولی آن را در پس زمینه محفوظ داشته‌اند. متی در ‎۲۴:۲۷–۲۸ و ۳۷–۴۱ از قول عیسی می‌گوید پسر انسان به زودی برای قضاوت خواهد آمد. نحوهٔ بیان این سخن به گونه‌ای است که به نظر در طول حیات حواریون اتفاق می‌افتد. در برخی از اعتقادات عیسی که در اناجیل حفظ شده، مثل ‎۱۲:۱۸–۲۷، به نظر می‌رسد به رستاخیزی اشاره دارد که در آن یهودیانِ خارج از اسرائیل، به ارض موعود باز خواهند گشت. عیسی به حواریونش وعده می‌دهد که اسباط اسرائیل را داوری خواهند کرد؛ با توجه به اینکه او دوازده حواری انتخاب کرد و اسباط اسرائیل نیز دوازده تا بودند، ظاهراً نشان می‌دهد او در انتظار آینده‌ای بوده که با پایان جهان، قوم اسرائیل از نو زنده شود. او همچنین هشدار می‌دهد که «این نسل» برای تمام خون‌های ریخته شده در تمام تاریخ—از هابیل تا زکریا—مجازات خواهد شد. در دسته‌ای دیگر از آیات، به نظر می‌رسد تصور شده که آخرالزمان در همان دورهٔ حیات عیسی آغاز شده‌است، مثلاً ‎۴:۲–۳۲ در مرقس.[۱۸]

کتاب مقدس ویرایش

کتاب مقدس، مجموعه‌ای از ۶۶ کتاب است. مسیحیان معتقدند خدا از ۴۰ مرد باایمان برای نگارش آن بهره گرفت. حدود ۳۵۰۰ سال پیش، موسی پنج کتاب اول این مجموعه را نوشت و بیش از ۱۹۰۰ سال پیش، یوحنا آخرین کتاب آن را به پایان رساند. نویسندگان کتاب مقدس، عقیده‌های یهوه (خدا) را که از راه روح مقدس‌ش با آنان ارتباط برقرار کرد به نگارش درآوردند. (۲سموئیل ۲۳:۲) پس نویسنده کتاب مقدس، یَهُوَه است._۲تیموتائوس۳ :۱۶ کتاب مقدس شامل «عهد عتیق» نوشته‌های عبری و «عهد جدید» نوشته‌های یونانی است.

عهد عتیق ویرایش

نام این بخش از کتاب مقدس، یعنی «عهد عتیق»، دو معنی دارد؛ یکی دوره زمانی و دیگری، پیمان. عهد عتیق، به پیمانی اشاره می‌کند که خداوند با ابراهیم بست. این پیمان، این بود که خداوند او را برگزید تا نخستین انسان پس از آدم باشد که با او ارتباط نزدیک برقرار می‌کند و او نیز به خداوند ایمان بیاورد. خداوند همچنین وعده درازی نسل به او داد، که چندی بعد، از راه اسحاق (همان پسر که یهودیان و مسیحیان عقیده دارند ابراهیم او را برای قربانی کردن به کوه برد) به حقیقت پیوست. خداوند همچنین نشانه‌ای برای این پیمان مقرر کرد که آن، بریدن بخشی از پوست آلت مردانه (ختنه) است. این بخش از کتاب مقدس شامل شرح چگونگی آفرینش جهان و انسان و سپس شرح زندگی و ارتباطات روحانی نخستین پیامبران از ابراهیم به بعد است. این بخش، با کتاب پیدایش شروع می‌گردد و پس از چند بخش که توضیحاتی دربارهٔ زندگی پیامبران پس از ابراهیم داده می‌شود، تورات و سپس کتاب‌های پیامبران پس از موسی را شامل می‌شود. دو بخش نیز به اشعار دو پیامبر، داوود و سلیمان، می‌پردازد. این دو کتاب به‌ترتیب «مزامیر داوود» و «امثال سلیمان» نام دارند. بخش قابل‌توجهی از اشارات به آمدن مسیح در آینده، در مزامیر داوود، که گفت‌وگوی داوود با خداوند و سخنانی که داوود به هدایت روح و وحی خداوند می‌گوید (بیش از ۵۰۰ قطعه شعر)، آمده‌است. عهد عتیق، شامل ۵۰ کتاب است.

عهد جدید ویرایش

عهد جدید نیز همانند عهد عتیق، به یک پیمان اشاره می‌کند که آغازگر دوره جدیدی از ارتباط خداوند و انسان است. مفهوم این پیمان برداشتن شریعتی که خداوند به وسیله موسی مقرر کرده بود از زندگی بشر و بخشش کلیه گناهان انسان به وسیله ایمان به خداوند بود. نشانه و در حقیقت اصل محوری این پیمان بخشش کلیه گناهان نوع بشر (از آغاز تا پایان جهان) به واسطه قربانی شدن عیسی مسیح (یعنی صورت بشری خداوند) است.

این بخش شامل کتاب‌های زیر است (۲۷ کتاب):

  • چهار انجیل که به‌وسیله چهار حواری (رسول) مسیح نگاشته شده یعنی اناجیل «متی»، «مرقس»، «لوقا» و «یوحنا»؛
  • کتاب «اعمال رسولان» شامل سرگذشت رسولان پس از عروج عیسی به آسمان
  • نامه‌های پنج تن از حواریون مسیح یعنی «پولس»، «پطرس»، «یعقوب»، «یوحنا» و «یهودا» به اقوام مختلف غیر یهودی و یهودی
  • کتاب «مکاشفهٔ یوحنا»

توضیح اضافی: در میان دوازده رسول (حواری) مسیح، دو «یهودا» وجود داشت که یکی از آنان مشهور به «یهودای اسخریوطی» به خاطر چند سکه نقره، مسیح را تسلیم کرد.

عهد جدید ویرایش

 
صومعهٔ سنت آنتونی، قدیمی‌ترین صومعه مسیحی در جهان است و در کشور مصر واقع شده‌است.

اناجیل چهارگانه ویرایش

چهار انجیل در واقع چهار روایت از زندگی عیسی مسیح است. این چهار کتاب که توسط چهار تن از حواریون مسیح نگاشته شده، دارای قسمت‌های مشترک بسیاری هستند اما تفاوت‌هایی نیز دارند. مسیحیان این چهار کتاب را «مانند چهار تصویر از مسیح ولی از زوایای مختلف» توصیف می‌کنند.

کتاب اعمال رسولان ویرایش

پس از قیام عیسی مسیح از مردگان (زنده شدن دوباره او) و سپس عروج او به آسمان، برای رسولان او (حواریون) و سپس شاگردان مسیح (که بعدها مسیحی نامیده شدند)، اتفاقات زیادی رخ داد. از آن جمله‌است:

  • پیوستن «متیاس» به جمع حواریون (که پس از خودکشی یهودای اسخریوطی یازده نفره شده بودند)
  • نازل شدن روح القدس در روز عید پنتیکاست (یکی از اعیاد یهودیان) بر ۱۲ حواری مسیح
  • شهادت «استیفان» یکی از شاگردان وفادار مسیح (سنت استفان)
  • ماجرای ایماندار شدن پولس قدیس و آغاز مأموریت بشارتی او برای غیر یهودیان
  • شرح این حوادث در کتاب اعمال رسولان و به دست «لوقا» (یکی از حواریون مسیح و نویسنده یکی از اناجیل چهارگانه) نگاشته شده‌است.

رساله (نامه)های حواریون مسیح ویرایش

 
کلیسای مقبرهٔ مقدس در اورشلیم، یکی از مقدس‌ترین اماکن مذهبی مسیحیان است.

نوایمانان مسیحی و کلیساهای جدیدالتأسیس در ابتدای گسترش مسیحیت، به خاطر نبودن راهنمایی‌های ایمانی لازم و وجود مخالفان بسیار، دچار مشکلات عمده‌ای می‌شدند. از آن جمله‌است: مسائل مربوط به مراسم نیایش و چگونگی برگزاری آن، پیدایش پیشوایان دروغین، آزار و اذیت و شکنجه و تهدید و حتی قتل ایمانداران توسط متعصبین یهود یا بت‌پرستان وسایر فرقه‌های مذهبی و گاهی مأموران رومی و از این دست… هدف از نگارش این نامه‌ها هدایت این نوایمانان، یادآوری و تبیین مفاهیم کتاب‌مقدس و مطلع شدن از رویدادهای مناطق مختلف بود.

این کتاب حاوی بخش‌های زیراست:

کتاب مکاشفهٔ یوحَنّا ویرایش

این کتاب شرح سفری است که یوحنای قدیس در رؤیا و به هدایت روح‌القدس در آن به عرش خداوند دارد و در آن به توصیف عرش خداوند و جایگاه مسیح و پیش‌بینی وقایع آخر الزمان می‌پردازد.

گرایش‌های مسیحی ویرایش

مسیحیت به‌طور کلی شامل سه گرایش بزرگ کاتولیک (Catholic) ارتودوکس (Orthodox) و پروتستان (Protestant) است که اعتقاد بر تثلیث دارند. لازم است ذکر شود که تثلیث به معنای سه‌گانه پرستی و سه‌خدایی نیست، بلکه تفسیری از یکتاپرستی است. مسیحیان دیگری نیز هستند که تحت عنوان مسیحیان توحیدی (Uniterian) شناخته می‌شوند که تفسیر تثلیثی را تفسیری نادرست از کتب عهد جدید (شامل انجیل و رساله‌های رسولان مسیح) می‌دانند. در هر صورت تمام گرایش‌های مسیحیت، طبق فرمان انجیل، یکتاپرستی را مهم‌ترین دستور الهی و محبت به انسان‌ها را دومین دستور مهم الهی می‌دانند[۱۹] همچنین مسیحیت باور به خدای یکتا و عیسی مسیح را که او فرستاده، راه رسیدن به حیات جاویدان معرفی می‌کند.[۲۰] باور به یکتاپرستی همچنین در سایر کتب عهدجدید مورد تأکید است.[۲۱][۲۲]

دیدگاه‌های مختلف در خصوص مسیحیت ویرایش

فریدریش نیچه، زبان‌شناس و منتقد آلمانی، که از سرسخت‌ترین منتقدان مسیحیت به‌شمار می‌آید، دو دین مسیحیت و بودائیت را به‌سبب آنچه «حمایت از نوع پست و ضعیف انسان» می‌خواند به نقد کشانده‌است:

«هنگامی که دین‌ها نخواهند وسایلی برای تربیت و پرورش در دست فیلسوف باشند، بلکه بخواهند خود فرمانروا باشند، هنگامی که غایت آخرین باشند، نه وسیله‌ای در میان دیگر وسایل، ناگریز باید غرامتی سنگین و هولناک پرداخت. در میان آدمیان نیز، مانند هر یک از دیگر جانوران، ناکامان، بیماران و پَست‌زادان و سست‌بنیادان و دردمندان بیچاره فراوانند و [...] در واقع این دو دین، به نام دین دردمندان، اصل را بر این گذاشته‌اند که جانب چنین موجوداتی را بگیرند، این دو دین حق را به کسانی می‌دهند که از زندگی همچون بیماریی رنج می‌برند و [...]. دین‌هایی که تاکنون بوده‌اند از جمله علت‌های اصلی فروماندن «انسان» در مرتبه‌ای پَست بوده‌اند.»

— فریدریش نیچه، ترجمهٔ داریوش آشوری، فراسوی نیک و بد، پاره ۶۲

او همچنین وظیفهٔ کلیسا را «خُرد کردن نیرومندان و پوچ کردن امیدهای بزرگ و به تردید افکندن لذت زیبایی، و تبدیل هرآنچه مردانه و پیروزگرانه و سروری-خواهانه است به سست‌رأیی و خودویرانگری، و نیز واگرداندن عشق به تمام آنچه زمینی است و عشق به فرمانروایی بر زمین، به نفرت از زمین و آنچه زمینی است» تعریف می‌کند.[۲۳]

محمدرضا حقدوست (سیمرغ)[۲۴] طی مصاحبه‌ای، دربارهٔ گرایش‌های مسیحیت چنین بیان داشت:

مسیحیت که دو فرقهٔ کاتولیک در اروپای غربی و روم بود که توسط پاپ اداره می‌شد، و مذهب آرتودوکس که شامل اروپای شرقی و قسطنطنیه می‌شد. اما با شکستن مرجعیت پاپ در قرن ۱۶ طی جنبش اصلاح دینی و رفورماسیون توسط مارتین لوتر، که البته در تشکیل اندیشه‌های پست مدرنیته کم تأثیر نبود، مذهب پروتستان شکل گرفت. مسیحیان به تثلیث (سه گانگی) معتقدند، که خداوند یکتا در سه شکل تجسم پیدا می‌کند که یکی از آنان عیسی است. عیسی فرزند مریم [در اعتقاد اسلام باکره بوده و در اعتقاد برخی مذاهب سامی همسری داشته‌است.] توسط حاکمان معاصر به صلیب کشیده می‌شود و روح او گناه مسیحیان را با خود می‌برد تا پیروانش بار دیگر پاک و معصوم شوند. آنان معتقدند عیسی مسیح در آخرالزمان ظهور می‌کند و بشر را از ظلم رهایی می‌بخشد.[۲۵]

نگارخانه ویرایش

جستارهای وابسته ویرایش

پانویس ویرایش

  1. "Largest Religions In The World". World Atlas. 1 March 2017. Retrieved 26 May 2017.
  2. Zoll, Rachel (19 December 2011). "Study: Christian population shifts from Europe". Associated Press. Retrieved 26 May 2017.
  3. متی ۲۶: ۵۶–۶۶ 65کاهن اعظم گریبان خود را دریده گفت: «او کفر گفت! آیا شهادتی بالاتر از این می‌خواهید؟ شما حالا کفر او را با گوش خود شنیدید. 66نظر شما چیست؟» آنها جواب دادند: «او مستوجب اعدام است.». کاراکتر line feed character در |عنوان= در موقعیت 14 (کمک)
  4. ویلسون، بریان (۱۳۸۶). دین مسیح. تهران: مرکز. صص. ۳۳. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۰۵-۶۸۸-۹.
  5. رادیو زمانه | بیژن روحانی | میراث فرهنگی | سنگ سیاه تادئوس
  6. Robinson, Essential Judaism: A Complete Guide to Beliefs, Customs and Rituals, p. ۲۲۹
  7. PH.D Darrell Bock/ the missing Gospels/p.3
  8. Smith Carl/ no longer Jews:the search for gnostic origin/p.۱۲۴/۲۰۰۴
  9. Tacitus, Annals 15.44
  10. روزول پالمر، رابرت (۱۳۸۶). تاریخ جهان نو. تهران: امیر کبیر. ص. ۳۹.
  11. روزول پالمر، رابرت (۱۳۸۶). تاریخ جهان نو. تهران: امیر کبیر. ص. ۴۰.
  12. روزول پالمر، رابرت (۱۳۸۶). تاریخ جهان نو. تهران: امیر کبیر. ص. ۳۹.
  13. صدیق، عیسی (۱۳۴۷). تاریخ فرهنگ اروپا از آغاز تا زمان حاضر. ص. ۴۴.
  14. صدیق، عیسی (۱۳۴۷). تاریخ فرهنگ اروپا از آغاز تا زمان حاضر. ص. ۴۵.
  15. Bloch، Feudal Society، 31–33.
  16. Fletcher-Louis 2011, pp. 2879.
  17. Fletcher-Louis 2011, pp. 2879–2880.
  18. Fletcher-Louis, pp. 2879–2881.
  19. عهدجدید، انجیل مرقس، باب 12، آیهٔ 28 و 29.
  20. عهدجدید، انجیل یوحنا، باب 17، آیهٔ 3.
  21. عهدجدید، رسالهٔ رومیان، باب 16، آیهٔ 26.
  22. عهدجدید، رسالهٔ یعقوب، باب 2، آیهٔ 19.
  23. نیچه، فریدریش (۱۳۷۵). فراسوی نیک و بد. ترجمهٔ داریوش آشوری. تهران: خوارزمی. ص. ۱۰۸.
  24. «محمدرضا حقدوست: از دل دانش‌آموزان هستم و بهتر می‌توانم نیازها و خواسته‌های آنان را درک کنم / بهترین راه برای افزایش دانش همراه با خلاقیت، پژوهش است / جشنواره بین‌المللی "علمی ادبی و هنری سعدی" یک استعدادسنجی بزرگ در سطح کشور است». خبرگزاری هنر ایران. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۴-۰۹.
  25. وند، سمانه معارف. «محمدرضا حقدوست: باید تحقیق مهدویت کنیم به جای تقلید مهدویت! | خبرگزاری بین‌المللی شفقنا». دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۴-۰۹.

منابع ویرایش

  • ورمازرن، مارتین، آیین میترا، چشمه ۱۳۸۳
  • حامی، احمد، بغ مهر ۲۵۳۵
  • عالیخانی، بابک، مهر در ایران و هند باستان (مجموعه مقاله)، ققنوس ۱۳۸۴
  • دورانت، ویل، تاریخ تمدن (قیصر و مسیح)، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی ۱۳۷۲
  • رضایی، عبدالعظیم، اصل و نسب و دین‌های ایرانیان باستان، دُر ۱۳۸۱

پیوند به بیرون ویرایش