درگاه:اسلام
| ||
درگاه اسلام اسلام، دینی یکتاپرستانه و ابراهیمی است. به پیروان اسلام «مسلمان» می‌گویند. هم‌اکنون اسلام از دید شمار رسمی پیروان، در جایگاه دومِ جهان جای دارد. مسلمانان بر این باورند که خداوند، قرآن را به محمد از طریق فرشته‌ای به نام جبرئیل فرو فرستاده است. به باور مسلمانان خدا بر بسیاری از پیامبران، وحی فرستاده و محمد آخرین آنان است. مسلمانان محمد را اعاده‌کننده ایمان توحیدی خالص ابراهیم، موسی، عیسی و دیگر پیامبران می‌دانند و معتقدند که اسلام کامل‌ترین و آخرین آیین الهی است. به نوشته پل فریدمن، اسلام به معنی تسلیم در برابر خداست. اسلام دین قانون و عمل است، نه ریاضت و رهبانیت. تشویق به کمک به فقیران می‌کند ولی تشویق به ترک دنیا نمی‌کند. اسلام از شراب‌خواری و قمار منع می‌کند و مسلمانان موظف هستند از خوردن غذای حرام خودداری کند. مسلمانان می‌توانند مستقیماً با خدا راز و نیاز کنند و لزوماً نیازی به واسطه فیض نیست. مسجد تنها مکان تجمع است و مانند کلیسا دارای قدرت مذهبی نیست. اسلام، برخلاف یهودیت، پس از ظهور به سرعت دینی جهانی شد و مردم را به مسلمان شدن تشویق کرد، ولی اصرار زیادی بر مسلمان کردن ندارد. مطالعه بیشتر۔۔۔۔ نوشتار برگزیده بُراق در سنت اسلامی نام مرکب آسمانی محمد، برای معراج یا سیر افلاک، از مکه تا بیت‌المقدس و برعکس. بر اساس روایات اسلامی، محمد در شب معراج به صورت جسمی مسافت طولانی بین شهرهای مکه و بیت‌المقدس را سوار بر براق (که مرکب تندرویی بود) طی کرده‌است. در روایاتی که اوصاف براق را ذکر کرده‌اند تفاوت‌های بسیاری است و به همین سبب، نمی‌توان تصویر روشنی از این مرکب ارائه کرد. طبری در تفسیر قرآنش آن را اسبی با گوش‌های لرزان توصیف می‌کند. اکثر حدیث‌های قدیمی‌تر آن را حیوانی مابین قاطر و خر تعریف می‌کنند. برخی از این احادیث رنگ آن را سفید ذکر می‌کنند. ابن سعد گوش‌های او را دراز و پشت او را کشیده وصف کرده‌است. در مورد سرعت حرکت او گفته شده‌است که در هر گام تا آن‌جایی که از دوردست‌ها می‌توانست ببیند پیش می‌رفت. نگارهٔ برگزیده زندگی‌نامهٔ برگزیده حسن بن زید بن محمد بن اسماعیل بن حسن بن علی بن ابی‌طالب ملقب به داعی اول و داعی کبیر (زادهٔ نیمهٔ یکم قرن سوم قمری، مدینه – درگذشتهٔ ۳ رجب ۲۷۰ قمری، آمل) از سادات حسنی بود که حکومت علویان طبرستان را در ۲۵۰ هجری بنیان نهاد. وی پس از چندین نبرد علیه طاهریان توانست بر سراسر کوهستان و دشت‌های طبرستان مسلط شود، پس از آن نیز در جنگ‌هایی با عباسیان و صفاریان مواجه شد. در میان این نبردها، حسن بن زید سه بار توسط مهاجمان از طبرستان اخراج شد، نخستین‌بار در سال ۲۵۱ در پی حمله‌ای از سلیمان طاهری، سپس در سال ۲۵۵ توسط مفلح، سردار عباسی و آخرین‌بار در سال ۲۶۰ توسط یعقوب لیث صفاری. داعی هربار در کوه‌های غیرقابل دسترسی دیلمیان پناه می‌گرفت و با حمایت آنان، به زودی قلمروش را بازمی‌یافت. وی همچنین قلمرو طبرستان را گسترش داد. گرگان را در سال ۲۵۳ فتح کرد. سپس چندین‌بار این شهر دست به دست شد ولی نهایتاً، کاملاً تحت حکومت او درآمد. وی به سوی البرز جنوبی نیز تاخت و ری، قزوین، زنجان، و قومس را تصرف نمود. نقل قول برگزیدهمقالات برگزیده نوشتارهای برگزیده: براق • غزوه بدر • محمد • حجت بن حسن • داعی کبیر • فاطمه زهرا آن‌چه می‌توانید انجام دهید
ویکیپروژههادرگاههای وابستهاسلام در دیگر پروژه‌های ویکی‌مدیا |
